Γράφει ο Στέφανος Καραπέτης
Μια πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική αντιπαράθεση είδαμε στη βουλή τις τελευταίες ημέρες. Από τη μία ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί με πολλά στελέχη της παράταξής του επανάφεραν το δόγμα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, το γνωστόν ανήκομεν εις την δυσιν και από την άλλη ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επανάφερε το παλαιό σύνθημα της αριστεράς, που είπε και ο Ανδρέας Παπανδρεόυ, το γνωστό ανήκομεν εις τους Έλληνας
Μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας το επέκτεινε λίγο, επεξηγώντας ότι η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στον βορρά, ούτε στον νότο ούτε στην ανατολή και ούτε στη Δύση. Ανήκει στους Έλληνες και αυτό διότι είναι η κοιτίδα του πολιτισμού. Το πρόβλημα σε αυτή την αντιπαράθεση, είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο, γιατί και τα δύο ισχύον και γιατί δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική αντιπαράθεση κάτι το οποίο έχει λυθεί εδώ και χρόνια. Θα προσπαθήσω λοιπόν να απαντήσω σε ουδέτερη λογική τι σημαίνει αυτό που έγραψα πιο πάνω.
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και αυτό γιατί οι Έλληνες και γενικότερα οι πολίτες της χώρας μας ψηφίζουν τις κυβερνήσεις αυτού του τόπου, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου, που υπάρχει δημοκρατία. Ο έκαστος πρωθυπουργός λογοδοτεί στους πολίτες, και αυτοί τον επανεκλέγουν ή τον απορρίπτουν. Το θέμα όμως είναι ότι η Ελλάδα είτε μας αρέσει είτε όχι, ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, άρα ανήκει και στην δύση. Η ΕΕ καθορίζει την οικονομία της χώρας μας, και αυτό φάνηκε πολύ την περίοδο των μνημονίων, και το ΝΑΤΟ καθορίζει την στρατιωτική μας ισχύ.
Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε μας αρέσει είτε όχι. Άρα ανήκουμε και στην δύση και στους Έλληνες. Η Ελλάδα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε τρεις επιλογές ως προς το στρατιωτικό σκέλος. Η πρώτη ήταν το ΝΑΤΟ, η δεύτερη ήταν το σύμφωνο της Βαρσοβίας και η τρίτη ήταν η ουδετερότητα, όπως έχουν πολλές Βαλτικές χώρες και η Ουκρανία. Η Ελλάδα το 1952 με πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Παπάγο αποφάσισε να συμμετάσχει στο ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε εφόσον ο ΕΑΜ έχασε τον εμφύλιο να διατηρήσει την ουδετερότητα και να μην συμμετάσχει σε κανέναν υπερεθνικό στρατιωτικό οργανισμό. Η επιλογή ήταν αυτή και μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι ενταχθήκαμε στον στρατιωτικό οργανισμό μαζί με την Τουρκία στις 18 Φεβρουαρίου του 1952.
Από το 1952 μέχρι σήμερα είμαστε σταθερά με το ΝΑΤΟ. Η μόνη περίοδος που όλα αυτά τα χρόνια, δείξαμε την αντίθεσή μας, χωρίς όμως να απενταχθούμε, ήταν την περίοδο 1974-1980, υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας του 1974. Ανήκουμε στην ΕΕ από το 1993, αλλά ανήκαμε και στον προπομπό της ΕΕ, την ΕΟΚ από το 1981. Και αν το 1981 και το 1993 θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαμε και μια αυτονομία στην οικονομική πολιτική στην χώρα μας, από το 2002, που ενταχθήκαμε στο Ευρώ, μέχρι σήμερα, είμαστε οι απόλυτα ελεγχόμενοι από την ΕΕ ως προς το οικονομικό κομμάτι.
Εαν το 2002 νοιώθαμε ότι δεν είναι και έτσι ακριβώς τα πράγματα, από την στιγμή που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο, το 2010, μέχρι και σήμερα, όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν ασκούν έλεγχο οι κυβερνήσεις μας τουλάχιστον ως προς το οικονομικό σκέλος. Για αυτούς τους λόγους έχει δίκιο η κυβέρνηση, ωστόσο επειδή εκλέγουμε ακόμα το ποιοι θα μας εκπροσωπούν ως έθνος στον υπερεθνικό οργανισμό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτό έχει δίκιο ο Τσίπρας.
Ο τελευταίος θα είχε βέβαια περισσότερο δίκιο εαν καταφέρναμε σαν χώρα να απεξαρτηθούμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Εφόσον αυτό μοιάζει λίγο αδύνατο, απλά λέμε ότι είμαστε Έλληνες που αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Δύσης, άρα ανήκουμε εις την Δύση. Καλό είναι τέτοια χρόνια πάντως να μην μπαίνουν τέτοια διλήμματα, γιατί όλοι γνωρίζουμε την απάντηση και όλοι γνωρίζουμε πως η χώρα μας είναι μέρος του παγκόσμιου συστήματος της Δύσης και όσο για την κοιτίδα πολιτισμού, που συμφωνώ απόλυτα, η κυβέρνησή μας δεν το υποστηρίζει και πολύ.
Είδαμε όλοι μας τα τσιμέντα της Ακρόπολης και βλέπουμε όλοι την απαράδεκτη απαγόρευση ανόδου έργων που προέρχονται από Ρώσους συγγραφείς ή καλλιτέχνες. Δεν ξέρω πάντως αν βοηθάει, αλλά ο Τσαϊκόφσκι ήταν Ουκρανός από πλευρά πατέρα και Γάλλος από πλευρά μητέρας. Άρα μόνο και μόνο για αυτό, το έργο όχι μόνο δεν έπρεπε να απαγορευτεί αλλά να παιχτεί και να δώσει και το κατάλληλο αντιπολεμικό μήνυμα.
