Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης για το Documento
Στις πολιτικές παρακαταθήκες του Κυριάκου Μητσοτάκη ανήκουν τα χειρότερα στοιχεία της πολιτικής προέλευσής του. ∆ηλαδή της εµφυλιοπολεµικής ∆εξιάς και της ∆εξιάς του πατρός του. Ο δεξιός Κυριάκος δεν θεωρεί ότι κυβερνά και διαχειρίζεται µια δηµοκρατία στην οποία και άλλοι έχουν δικαιώµατα, αλλά θεωρεί ότι παίρνει αποφάσεις για το κράτος που είναι ιδιοκτησία του. Και ως ιδιοκτήτης, µε πονηρή μάλιστα αντίληψη περί των ιδιοκτησιακών, μετακινεί τα όρια της ιδιοκτησίας του όπου τον βολεύει και σίγουρα έξω από τα όρια της δημοκρατίας.
Ως δεξιός Κυριάκος, αλλά επιπλέον και Μητσοτάκης, έχει μεταφέρει την οικογενειακή παράδοση της πολιτικής ανωμαλίας έως το 2022, φροντίζοντας να την καλύψει κάτω από τον μανδύα του κεντρώου φιλελεύθερου και πολιτικού των σέλφι.
To 2019 το μιντιακό σύστημα και η κοτσαμπάσικη ελληνική επιχειρηματική ελίτ ανέβασαν στην εξουσία τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επί τέσσερα χρόνια διαστρέβλωναν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εικόνα της χώρας, αποδίδοντας στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ευθύνες που δεν είχε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε για όλα και κυρίως γι’ αυτά που σίγουρα δεν ήταν ευθύνη του. Διαμορφώθηκε μια εικονική τηλεοπτική πραγματικότητα η οποία δεν ασκούσε κριτική για λάθη που ενδεχομένως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον ενοχοποιούσε για όλα, ακόμη και για λιμούς, σεισμούς, πλημμύρες και καταποντισμούς. Την ίδια ώρα ο Μητσοτάκης, ο οποίος γέννησε τις πολιτικές που κατέστρεφαν τη χώρα (ακόμη και ως υπουργός), απέκτησε παρθενορραφή. Σαν να κατέβηκε από τον ουρανό ως Χερουβείμ, ξεκίνησε τη μάχη µε αυτόν που τα κανάλια υποδείκνυαν καθημερινά σαν διάβολο. Ξαφνικά ο Μητσοτάκης δεν ήταν αυτός που απέλυε από το δημόσιο και είχε συστρατευτεί µε τις ακραίες δυνάµεις της τρόικας, αλλά ένας «τι γκόμενος είσαι», ένα ημίγυμνο σώμα «η Μαρέβα µου κι εγώ» στην παραλία, μια επικοινωνιακή αμερικανιά που στόχευε στους απολίτικους και τους εύπιστους.
Η συνταγή πέτυχε και ο Μητσοτάκης ανέλαβε πρωθυπουργός. Φυσικά δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά που εμφάνιζαν τα μετέπειτα πετσωμένα ΜΜΕ. Ηταν ένας αδίστακτος πολιτικός που στη διεκδίκηση της εσωκομματικής εξουσίας πέταξε µε σκαιό τρόπο την αδερφή του έξω από τον δρόμο της διαδοχής, που συμμάχησε µε την ακροδεξιά του Καρατζαφέρη για να αποκτήσει ομάδες κρούσης και που τελικώς, όπως αποδεικνύεται, είναι ανίκανος να διαχειριστεί τα προβλήματα που γεννά η πολιτική του.
Οταν ο Μητσοτάκης παρέλαβε την εξουσία δεν είχε στο μυαλό του κάποιο όραμα το οποίο κατέρρευσε υπό το βάρος των εξελίξεων. Αντιθέτως, κινήθηκε µε τον οικογενειακό πραγματισμό ως ιστορική συνέχεια του πατέρα του. Αλωσε τους αρμούς της εξουσίας, κατέλαβε τα κέντρα της και τα στεγανοποίησε από κάθε έλεγχο. Το κύριο όμως ήταν ότι έστησε ένα βαρύ μηχανισμό ενοχοποίησης και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Το βρόμικο ’19, κατά τα πρότυπα του βρόμικου ’89 που δημιούργησε ο πατέρας Μητσοτάκης.
Οταν ανέλαβε την εξουσία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού έθεσε υπό τον έλεγχό του ΕΥΠ, ΕΡΤ και Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (έτσι κάνει ο στρατός όταν καταλαμβάνει την εξουσία), επέλεξε να δώσει ποινική διάσταση σε όλα τα επικοινωνιακά αφηγήματα µε τα οποία κατηγορούσε τους εχθρούς του. Εργαλειοποίησε τη ∆ικαιοσύνη για να θέσει σε ομηρία όποιον βρέθηκε απέναντί του. Ο Μητσοτάκης έστησε δικαστήρια για να δικάσει τους ενοχλητικούς, αλλά κυρίως για να τους καταστήσει ανίσχυρους και αναξιόπιστους επιδιδόμενος σε δολοφονίες χαρακτήρα.
Ο σχεδιασμός αυτός προφανώς δεν έγινε ξαφνικά το 2019. Πολύ πριν από την εξουσία, ο Μητσοτάκης κινήθηκε εγγράφοντας υποθήκες για το πολιτικό του μέλλον µε τον πιο βρόμικο τρόπο.
Οταν πλημμύρισε η Μάνδρα και χάθηκαν άνθρωποι ο Μητσοτάκης πήγε δίπλα στα πτώματα για να κατηγορήσει τη Ρένα ∆ούρου. Στάθηκε μπροστά στις κάμερες μαζί µε τη δήμαρχο της Μάνδρας Ιωάννα Κριεκούκη, την πραγματική υπεύθυνη σύμφωνα µε όσα αποφάσισε την περασμένη Πέμπτη το δικαστήριο, και αφού την κάλυψε δημιούργησε όλο το άθλιο πλέγμα της ενοχοποίησης μιας αθώας.
Το ίδιο βρόμικο παιχνίδι έπαιξε στο Μάτι, για να καταλήξουμε να διώκονται σήμερα ως πραγματικοί ένοχοι όσοι ο ίδιος προήγαγε σε βαθμό στην πυροσβεστική.
Κατασκεύασε την Καλογριτσιάδα µε δημοσιεύµατα αλλά και πολιτικές δηλώσεις για χορό εκατομμυρίων, προκειμένου να σύρει τον Νίκο Παππά στο ειδικό δικαστήριο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ακόμη και αυτή η παραπομπή αφορά μια πλημμεληματική πράξη και όχι όσα ο ίδιος ο Μητσοτάκης προδιέγραφε και προανήγγειλε ως έγκλημα.
Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν, επειδή τα ΜΜΕ του Μητσοτάκη το αποσιωπούν, ότι τα λεγόμενα «3 εκατομμύρια Καλογρίτσα», για τα οποία η Ν∆ έβγαζε ανακοινώσεις κατηγορώντας εμένα και το Documento, δεν υπήρξαν καν αντικείμενο της δικογραφίας.
Η προανακριτική που έστησε ο Μητσοτάκης στη Βουλή, και στην οποία αρνήθηκαν να µε καλέσουν, µε εμφάνιζε ως αποδέκτη των 3 εκατομμυρίων και τα κανάλια αναπαρήγαν την «είδηση» χωρίς να κινδυνεύουν να μηνυθούν για το ψέμα, αφού προφασίζονταν ότι αναπαράγουν ανακοίνωση της Ν∆. Η ανακρίτρια δεν µε κάλεσε καν ως μάρτυρα και µε δική µου απόφαση προσήλθα αυτοβούλως.
Το ίδιο βρόμικο παιχνίδι έστησε ο Μητσοτάκης και στην υπόθεση της Novartis. Φίλος και ομοτράπεζος του Φρουζή, βγήκε από την πρώτη στιγμή να δηλώσει ότι τάχα δεν υπήρχε σκάνδαλο Novartis αλλά σκευωρία, όταν ελάχιστα στοιχεία ήταν ακόμη γνωστά. Συστοιχίζοντας μια σειρά από εισαγγελείς που ο ρόλος τους είχε αποκαλυφθεί από το Documento, τους μετέτρεψε σε μάρτυρες κατηγορίας στην προανακριτική της Βουλής για να κατηγορήσει όσους αποκάλυψαν το σκάνδαλο ότι ήταν σκευωροί.
Το παιχνίδι όμως (του) γύρισε ανάποδα, επειδή θεώρησε ότι αρκούν η παρακρατική λειτουργία και η στημένη κατηγορία για να γίνει η βρόμικη δουλειά. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αποδείχθηκε και το στημένο κατηγορητήριο αλλά και το πώς συνωμότησαν ενάντια σε αθώους και στο δημόσιο συμφέρον. Οπως είπε και η ανακρίτρια μέσα στην αμηχανία της, που απελευθέρωσε τον ειλικρινή της φόβο: «Ο κατηγορούμενος έγινε κατήγορος». Βγήκαν στη δημοσιότητα οι συνομιλίες µε τον Νίκο Μανιαδάκη να αφηγείται πώς τον εκβίασε ο Στουρνάρας και πώς θα τιμωρούσαν τους εισαγγελείς.
Η μεγάλη προσμονή του Μητσοτάκη να «τελειώσει» τους ενοχλητικούς μεταλλάχθηκε στην πενιχρή από άποψη νομικών επιχειρημάτων παραπομπή του Παπαγγελόπουλου, της Τουλουπάκη και των εισαγγελέων που δεν μπορούν να σταθούν σε δικαστήριο.
Το πραγματικό αποτέλεσμα από όλες αυτές τις βρομιές δεν ανταποκρίνεται στον σχεδιασμό Μητσοτάκη. Αντί να εξασφαλίσει την παντοκρατορία του οδηγώντας τους εχθρούς του στην εξόντωση, είναι απολογούμενος στα θεσμικά όργανα της Ευρώπης για τις πρακτικές επίθεσης στους δημοσιογράφους και στο κράτος δικαίου.
Σε ένα µόνο σημείο το σχέδιο Μητσοτάκη έχει ευοδωθεί. Εχοντας δύο πολιτικούς κρατούμενους στο ειδικό δικαστήριο, τους πρώην υπουργούς Νίκο Παππά και ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλο, οδεύει το γρηγορότερο προς τις εκλογές. Πιστεύει ότι έστω κι έτσι και µε την πιθανή μετεκλογική συμβολή του Νίκου Ανδρουλάκη θα καταφέρει να κρατηθεί στην εξουσία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διδαχθεί από τις οικογενειακές πολιτικές πρακτικές, αλλά όχι από την οικογενειακή ιστορία. Το βρόμικο ’19 θα έχει την κατάληξη του βρόμικου ’89: την πολιτική απαξίωσή του. Και μπορεί ο πατέρας Μητσοτάκης να είχε το σθένος και την ικανότητα να επιβιώσει πολιτικά, ο γιος του όμως πρέπει να βρει το σθένος να αντιμετωπίσει την καθολική χλεύη που θα τον ακολουθήσει μετά την ήττα.
