Γράφει η Χαρούλα Κοτσάνη
…και δοξάζω λαέ μου τη γλώσσα σου! Μ’ αυτήν καταλαβαινόμαστε, μ’ αυτήν λέμε τα βάσανά μας, τις χαρές μας, και τους καημούς μας, μ’ αυτήν σιγοψιθυρίζουμε τις λαχτάρες και τους έρωτες μας, μ’ αυτήν ζωγραφίζουμε τα όνειρά μας και τραγουδάμε τις ελπίδες μας, μ’ αυτήν άμα χρειαστεί ξορκίζουμε τις συμφορές μας και πολεμούμε το άδικο!
Δηλητήριο και μέλι γίνεται ανάλογα με την περίσταση.
Μάθαμε ν ΄απαντέχουμε, να καρτερούμε και να αγαπούμε κι όπου δεν μας βουθά η γλώσσα, τότε είναι που βουθούν τα ζεύκια μας!
Αναμικιόρης κι ο καιρός, που δεν αποφασίζει να καλοκαιριάσει φέτος, ίντα λοάτο πράμα είναι και τούτο; Καλλόν για κακόν, θα δείξει…
Μοσκόδροση ανασεμιά ό,τι γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο, και στο ανεμόδαρτο από τον σορόκο νησί μας, καλλόν ό,τι γίνεται που στοχεύει στον αναπαμό και στον ελεύθερο νου και λογισμό. Ας είν’ και μικρό, αρκεί που είναι! Και να μην είναι λειψόν μα ολάκαιρον να! Σαν το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι…
Ηλέαν μας τόσσον καιρό πως θεν να γκρεμιστούμε, κουγιαμέττιν εσηκώθη να μας αφανίσει μα δεν το κατάφεραν: Ούλοι μια κάγκα σότροπα εγίναμεν και με δαυλούς στα χέρια τους αποπήραμε κι εδά που φέγγει ακόμη στήνουμε το δικό μας μπαϊράκι για να βρουν τα μικρά μας, χώμα να πατούν και αέρα να ανασαίνουν!
Ηράψασιν κι οι ρύμες μας, ημπλάσασιν κι οι ποργιές και μείναμε ξυλάρμενοι καταμεσίς του κάμπου, γιατί δε λογαριάσαμε κατά πώς έπρεπε τις κουμπάνιες μας, κι έτσεδά βρεθήκαμε χωρίς αμπάρες στα κελάρια με άδειες τις συκοβυτίνες και σε αχρησία ο χερόμυλος να στέκει όλο παράπονο στο καντούνι, μόνο το σιφούνι απέμεινε να κάνει όπως πάντα τη δουλειά του, μιάς και οι βυτίνες μας χωμένες στο πυθοστάσι δεν άδεισαν ποτές! Καλλόν ήν τούτο για κακόν δεν κατέχω να σας πώ. Να αρπάξω το φουρνόφτιαρο, πού λεγε η γιαγιά μου, να μπω πίσω σας να δω κατά πού θα γκαύγετε!
Απ’ απέσσω ηκούσαμεν τον Κύρη μας που ‘ρχούνταν με την μεγάλη βράκα του, ζωσμένη με ζωνάρι κι ένιβγε τας αππαρές του η έρημη η σέλλα του, κι όπως δρασκέλισε από το μισοπόρτι γέμισε η κάμαρη τη λεβεντιά του όλη και ηπλοχώρεψεν ο τόπος!
Διαλοϊζομαι πολλές βολές ίντα ‘ναι κείνο που δεν μας αφήνει λεύτερα να συλοϊστούμε, γιατί να θέλουμε πάντα αφεντάδες ακόμη και μέσα στο μυαλό μας; Και είναι αυτοί, οι αφεντάδες που μας απανωράσσουν και μας βάζουν σε κακοτράχαλα να πορπατούμε μονοπάτια σαν τα διπουζομένα ρίφια την άνοιξη!
Ηπαρασυνεικάσαμεν μαθών γι αυτό και παραματσιρούμεν… μα! Δεν σώνεται ο ήλιος . θα φανεί και πάλι δεν θα φανεί; Να διώξει την κακοσορτιά μας και τότε είναι που θα καθίσουμε ούλοι σε ένα μεγάλο καφαρτέ να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε αντάμα!
Ένας γλυκός αντίλαλος από την εκατόμβη της λαλιάς των θεών και του λαού μας!
Ευχαριστώ θερμά τον φίλο και λόγιο της Ικαρίας Ν.Σ.Καστανιά γιατί μου δάνεισε τις ωραίες λέξεις από τα δικά του «Σότροπα» και θα υμνήσουμε την γλώσσα μας στις 19/08/17 στο ΜΑΡΑΘΟ – ΙΚΑΡΙΑΣ 9μμ
