Γράφει η Αγγελική Παπαζάνη, Φιλόλογος
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι επέτειος μνήμης. Εορτάζεται, για να μην ξεχνάμε ότι τα κάθε λογής ανελεύθερα καθεστώτα πέφτουν, όταν ο λαός το αποφασίσει. Πέφτουν όταν μια χούφτα άνθρωποι που διαπνέονται από υψηλά ιδανικά χαράξουν –ακόμα και με την προσωπική τους θυσία- έναν καινούργιο δρόμο.
Οι υγειονομικοί που βρίσκονται σε αναστολή δεκαπέντε μήνες τώρα χωρίς μισθό και ασφάλιση δείχνουν αυτόν τον καινούργιο δρόμο. Έναν δρόμο δύσβατο , χωρίς αμφιβολία! Όμως, αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Στη δουλοφροσύνη , στην αδιαφορία, στην άγνοια, στην αφέλεια , στην ευπιστία και στον τυχοδιωκτισμό εκείνοι απάντησαν με τη δική τους στάση. Μια στάση παλικαρίσια εξ αιτίας της οποίας εξακολουθούν αναίτια να βρίσκονται σε αναστολή εργασίας.
Γι’ αυτό ακριβώς βρέθηκαν το πρωινό της 17ης Νοεμβρίου εκεί όπου κάποτε κάποιοι αν υπότακτοι πρόταξαν τα στήθη τους στον Φασισμό και βγήκαν νικητές. Γι’ αυτό τόσους μήνες τώρα ομάδα υγειονομικών βρίσκεται έξω από το Υπουργείο Υγείας, αποδεικνύοντας ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει και ότι, όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, όλοι έχουμε την υποχρέωση να το προασπίσουμε με όποιο κόστος. Γι’ αυτό γεμίζουν τους δρόμους με τα πανό τους, με τις φωνές τους, με τα εύστοχα συνθήματά τους. Πολλές φορές …και με τις μουσικές τους!
Οι υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας ιατρικών πράξεων και υπέρ της Ιπποκράτειας Ιατρικής , τα σύγχρονα θύματα μιας εκτροπής , μιας παρέκκλισης από τη νομιμότητα, είχαν κάθε λόγο να βρίσκονται αυτήν την ημέρα εκεί. Είχαν κάθε λόγο να αποτίσουν φόρο τιμής σε εκείνους που έστρωσαν το έδαφος για μια Δημοκρατία που τώρα βαριά τραυματισμένη παραπαίει..
Μην τους αφήνουμε μόνους! Εκείνοι ,ακόμα και τώρα, εξακολουθούν να σώζουν ζωές!
