Γράφει η Χαρούλα Κοτσάνη
(εμπνευσμένες από δω και πέρα όλες οι Κυριακές από το ζωικό βασίλειο κι όχι μόνο)
Ημέρα αναπαύσεως και προσευχής για τους Χριστιανούς από παλαιόθεν η συνήθεια αυτή.
Το Σάββατο ολίγον πονηρή γιατί η αλεπού κι οι Εβραίοι ως γνωστό δεν πάνε ποτέ στο παζάρι την ημέρα ετούτη. Συνεπώς οι Χριστιανοί στις εκκλησιές, οι Εβραίοι στις συναγωγές!
Πού χρόνος να ασχοληθούν με τις δραστηριότητες του Βασιλιά της Χώρας τους! κι έτσι και τούτος κάθε Σαββατο/Κύριακο κάνει ό,τι του γουστάρει αφού κανείς δεν τον βλέπει, ούτε τον ακούει… αυτοί προσεύχονται να σώσουν την ψυχή τους!
Από Δευτέρα όμως που όλοι είναι συγκεντρωμένοι στην αυλή του ανακτόρου βγαίνει, που λέτε ο Βασιλέας στο μπαλκόνι, τους καλημερίζει κατά την προσφιλή του συνήθεια με χαμόγελο πλατύ και βλέμμα αλεπούς και τους αναγγέλλει τι τους ετοιμάζει για την εβδομάδα, κρατώντας μια στοίβα χαρτιά να! (με το συμπάθιο) μπροστά του!
Σε αυτά τα Α4 έχει καταγράψει όλες τις προηγούμενες ημέρες για τον καθένα και την κάθε μία από τους υπηκόους του:
τι είπε, τι έκανε, πού πήγε με ποιους μίλησε, τι αγόρασε από το σουπερ ή από το απέναντι «μεσιτικό», τι έφαγε, τι και πόσο ήπιε ακόμα με ποιούς ή με ποιες κοιμήθηκε, βάσει αυτών των πληροφοριών τους ανακοινώνει το βδομαδιάτικο πρόγραμμα:
«Εσύ κυρ Νικόλα θα σκάψεις με τον Άρη λάκκους, μεγάλους λάκκους υπολογίστε να χωράνε μέσα σεντούκια κι άλλα τιμαλφή κι εσύ κυρ Φλώρε μου (τυχαία τα ονόματα) θα χτίσεις εκεί σα πέρα ένα ψηλό ντουβάρι τόσο ψηλό που να μην μπορεί να περάσει πουλί πετάμενο, εσύ Σπυρίδων (σκέτο χωρίς το χαϊδευτικό) θα παραγγείλεις στον άλλον Νικόλα (που ζει κι αυτός πίσω από τα «Παλάτια του Κάμπου) εκείνα τα ωραία καλάθια που έφτιαχνε από καλάμι, το έχεις σπουδάσει το θέμα του καλαθιού για τούτο σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη κι εσύ Θωμά, παιδί μου αγαπητό, θα βγαίνεις να ρωτάς μέρα παραμέρα αν είναι ευχαριστημένος ο λαός μου, ξέρεις κι εσύ πώς να το κάνεις, τι σε σπουδάζανε τόσα χρόνια στα σιδερένια παραπετάσματα»! την στιγμή που εκφωνούνται αυτά ως διαγγέλματα ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά του ο «Μέγας Βασιλέας» αμέσως φρρρρρρ!!!!!! φεύγει και το μήνυμα: ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ!
Παράξενο, η αλήθεια, αυτό το βασίλειο κι εκεί που μπορεί να αναρωτιέσαι πού να βρίσκεται και κάνεις τάχα μου τον ανήξερο παλεύεις ταυτόχρονα να ανοίξεις έναν κ…λογαριασμό που μόλις σου ήρθε ξεσχίζοντας και βρίζοντας αυτούς που κόλλησαν τον φάκελο.
Κομμάτια τον έκανες για να αποκαλυφθεί ο «μαγικός» αριθμός που μόλις και μετά βίας γλυτώνεις στο τσακ το εγκεφαλικό!!! Και τότε συμβαίνει το παράδοξο! μια φωνή μυστήρια απλώνεται σε όλο το βασίλειο:
«Τι είν΄τούτο ρεεεεε! πότε έκαψα εγώ τόσο ρεύμαααααα»;
Χρατς! Χρατς! Χρατς! Ανοίγονται χιλιάδες λογαριασμοί την ίδια στιγμή από την μια ως την άλλη άκρη της χώρας!!! εκατομμύρια μικρά κομματάκια από χαρτί πετούν πάνω και σκιάζουν τον γαλανό ουρανό μια καταγάλανης χώρας μετατρέποντάς την μέσα σε λίγη ώρα κατάμαυρη και κατατσακισμένη!
Η αλεπού αυτό το συμπαθέστατο αλλά παμπόνηρο ζωάκι περιμένει υπομονετικά με τις ώρες στην ρίζα μια γέρικης βελανιδιάς καταστρώνοντας σχέδια πως να μπει στο γειτονικό κοτέτσι για να τα κάνει όλα ρημαδιό, όπως το έχει κάνει τόσες φορές!
Δεν αργούν να την εντοπίσουν κι αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό αναγκάζοντας την να πάρει τα όρη και τ΄ άγρια βουνά… (έτσι δήλωσε η ίδια ασθμαίνοντας)
Κοντοζυγώνει η μέρα που το «Βασίλειο» ετούτο θα μείνει χωρίς Βασιλιά…. ίσως γλυτώσει και το κοτέτσι! Και τότε να δούμε πως θα την βγάλετε όλοι εσείς που λάμπατε από την λάμψη του, που παίρνατε φως από σκοτάδι του, που χτυποκαρδούσατε σε κάθε του γλωσσικό και νοητικό ατόπημα, που αγωνιούσατε σε κάθε κυριακάτικο «ντοκουμέντο» Εσάς λυπάμαι πιο πολύ από όλους… Είναι και αυτός ένας πόνος «νοιώθεται»!!!
Μην μπερδευτείτε στη Νικαριά με την «αλεπού»! εκεί την ελέμε «ατσίδα» και κάποιοι την έκαναν και σύνθημα!!!
