Η συνέντευξη του κυρίου Μητσοτάκη ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση ενός εγκλήματος, το χειρότερο όμως ήταν ότι κατέληγε στην αθώωση των πραγματικών ενόχων και στην επιδίωξη συνέχισης κι επιτάχυνσης της ίδιας ακριβώς πολιτικής που προκάλεσε αυτό το έγκλημα.
Η διάσπαση του σιδηροδρόμου σε κομμάτια, οι μισοτελειωμένες και ακριβοπληρωμένες συμβάσεις, τα ελλιπή μέτρα προστασίας και οι εργαζόμενοι-λάστιχο με το μπλοκάκι δεν είναι κάποιες «παθογένειες», αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής απελευθέρωσης κι ιδιωτικοποίησης που εφάρμοσαν βήμα – βήμα όλες οι κυβερνήσεις οδηγώντας στα τραγικά αποτελέσματα.
Όπως επίσης το πραγματικό «βαθύ» κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από το σάπιο κράτος του κεφαλαίου και των παρατρεχάμενων του, που υπηρέτησε και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και όλοι οι προηγούμενοι. Γι’ αυτό και αποτελούν μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του.
Κατά συνέπεια το δίλημμα των εκλογών, που ανακοίνωσε ο κύριος Μητσοτάκης, είναι προφανές: Ή θα συνεχίσουμε τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο δίνοντας συγχωροχάρτι στους υπεύθυνους για τα διάφορα «εγκλήματα» σε βάρος του λαού ή ο θυμός, η οργή, το «κανένας από τους δυο» θα αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου, που δεν θα «θυσιάζει» τις ανάγκες και τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους.
Το δεύτερο αποτελεί το μόνο πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής αλλαγής και σ’ αυτό δίνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.
