Από τη Σύνταξη
Με αφορμή όσα συνέβησαν σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατά τους εορτασμους της επετείου του Πολυτεχνείου του 1973 θέλουμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή το τι σημαίνει για την δεξιά και για την Νέα Δημοκρατία ο εορτασμό αυτός. Πριν όμως κάνουμε αυτό πρέπει να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις ως προς το σήμερα. Στο πολυτεχνείο του 1973 σίγουρα υπήρξαν αγωνιστές της δημοκρατίας από όλες τις παρατάξεις, σίγουρα σήμερα στα κόμματα τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς υπάρχουν άνθρωποι που εκείνη την ημέρα αγωνίστηκαν με τους συμφοιτητές τους και με τον ελληνικό λαό για τη δημοκρατία, ναι μπορεί η αριστερά να έκανε λάθη και εκείνη την εποχή αλλά το θέμα είναι το γιατί μεταπολιτευτικά η Νέα Δημοκρατία είχε μια παγωμάρα και μια απέχθεια που εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Εδώ λοιπόν είναι το ερώτημα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.
Νοέμβριος του 1983, δύο χρόνια μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ηταν η εποχή όπου η δύναμη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στην ανώτατη εκπαίδευση ήταν ακόμη πολύ μικρή, γύρω στο 10%. Με πρωτοβουλία του Κώστα Λαλιώτη είχε αποφασιστεί ο εορτασμός για την επέτειο του Πολυτεχνείου να διαρκέσει 17 μέρες. Ηταν βλέπετε η δέκατη επέτειος.
Εκείνη την εποχή ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου ήταν γραμματέας της ΜΑΚΙ, της μαθητικής οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας. Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ ήταν ο (‘σκληρός’ τότε) Βασίλης Μιχαλολιάκος και αντιπρόεδρος ο (φιλοβασιλικός και φιλοχουντικός ακροδεξιός και θαμώνας του ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ) Μανώλης (Μάνος) Μανωλάκος.
Η ΟΝΝΕΔ δυστρόπησε στον εορτασμό. Μια ισχυρή μερίδα της μάλιστα αντέδρασε και τελικά η Εκτελεστική Επιτροπή της οργάνωσης αποφάσισε να μη συμμετέχει στους εορτασμούς για το Πολυτεχνείο. Αντιγράφουμε από το ακροδεξιό έντυπο ‘Συναγερμός’ του εθνικιστικού και φιλοχουντικού ΕΝΕΚ:
«Η απόφασις αυτή της ηγεσίας της ΟΝΝΕΔ ελήφθη με διαφωνία δύο εκ των μελών της ΕΕ και οφείλεται κυρίως στην πίεση που ασκήθηκε από την μαθητική της κίνηση. Λέγεται χαρακτηριστικά ότι ο Νίκος Χατζηνικολάου, γραμματεύς της ΜΑΚΙ, πίεσε αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση με το επιχείρημα ότι ‘οι μαθητές που ψήφισαν δεξιά κατά τις πρόσφατες εκλογές για τις μαθητικές κοινότητες και τα δεκαπενταμελή συμβούλια, δεν θέλουν ούτε ν’ ακούσουν για Πολυτεχνείο’». (4/11/1983).
Δέκα ακριβώς χρόνια αργότερα, το 1993, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τη λεγόμενη ‘γενιά του Πολυτεχνείου’. Φανταστείτε την έκπληξη του αναγνώστη όταν διάβαζε ότι μέσα στους πρωταγωνιστές αυτής της γενιάς ο συγγραφέας περιλαμβάνει και τον κ. Χατζηνικολάου, ο οποίος το 1973 πήγαινε στο δημοτικό!
Στην αρχική φωτογραφία, ολόκληρη η ακροδεξιά ηγεσία της ΟΝΝΕΔ του 1982:
Να θυμίσουμε βέβαια ότι εν αντιθέσει με την ΚΝΕ, το ΠΑΚ (ο πρόγονος του ΠΑΣΟΚ) και τον Ρήγα Φεραίο (Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, προγονικού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ) η ΟΝΝΕΔ δεν υπήρχε το 1973, οι δεξιές νεολαίες της εποχής ήταν αυτές που βοήθησαν να χτυπηθεί το πολυτεχνείου, ήταν φασιστικές και εθνικιστικές. Πριν την δικτατορία για παράδειγμα υπήρχε η ΕΚΟΦ. Μπορείτε να διαβάσετε για το ήθος και τις πρακτικές της ΕΚΟΦ στην διπλωματική εργασία του Χρήστου Πουλιανά, φιλοσοφική σχολή, ΕΚΠΑ, 2017. Η οργάνωση αυτή έδρασε μεταξύ του 1960-1967. Που πήγαν λοιπόν μεταπολιτευτικά τα μέλη της; Πάντως όχι στην αριστερά.
Άρα στο πολυτεχνείο δεν υπήρχαν οργανωμένα μέλη της τότε δεξιάς στην πλευρά των αγωνιστών. Βεβαίως υπήρξαν άνθρωποι που μεταπολιτευτικά βρέθηκαν στην δεξιά, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης για παράδειγμα, όπου ήταν μέλος του Ρήγα, έφυγε με τη διάσπαση της οργάνωσης το 1977, διότι το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν ήταν πολύ αριστερό κόμμα και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στο πλευρό του Σαμαρά, πρώτα στην πολιτική άνοιξη και ύστερα στη Νέα Δημοκρατία. Ο ίδιος βέβαια ανεξαρτήτως που βρίσκεται δηλώνει περήφανος και ότι μόνο μύθος δεν είναι. Μπορείτε να διαβάσετε τις απόψεις του στη συνέντευξη που έδωσε στις 15 Νοεμβρίου στο Liberal.
Υπήρξαν και άλλοι αγωνιστές που βρέθηκαν στην δεξιά, ένας από αυτούς ήταν ο αείμνηστος Ιπποκράτης Σαββούρας, όπου με την επικράτηση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 δημιούργησε την ένοπλη φιλομοναρχική αντιστασιακή οργάνωση «Κίνημα Εθνικής Αντίστασης» (Κ.Ε.ΑΝ) με το ψευδώνυμο «Στρατηγός Ακρίτας», η οποία σκορπούσε προκηρύξεις και τοποθέτησε πάνω από 70 βόμβες διαμαρτυρίας, χωρίς να αποσκοπεί σε τραυματισμούς ανθρώπων. Επίσης, επιχείρησε απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Συνελήφθη, βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, και εκτοπίστηκε για δύο χρόνια στη Σαμοθράκη και άλλα δύο στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας.
Αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και δημιούργησε νέα ένοπλη οργάνωση την «Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία» (Ε.Α.Ν.) με το ψευδώνυμο «Συνταγματάρχης Πορφύρης», στην οποία συνεργάστηκαν και αξιωματικοί που μετείχαν στο Κίνημα του Ναυτικού το Μάιο του 1973. Συνελήφθη ξανά, δικάστηκε στο έκτακτο στρατοδικείο στις 9-11 Αυγούστου 1973 και καταδικάστηκε ξανά σε κάθειρξη 18 ετών. Αφέθηκε ελεύθερος τον Ιούλιο του 1974 μετά από την κατάρρευση της χούντας και έγινε υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας στην Β’Αθήνας, όπου εκλέχθηκε. Ήταν πιστός όμως στον Βασιλέα Κωνσταντίνο για αυτό το 1974 ψήφισε υπέρ της βασιλείας, αυτό βέβαια δεν πέιραξε κανέναν στην Νέα Δημοκρατία μίας και άλλοι βουλευτές της τάχθηκαν υπέρ του θεσμού, ανεξαρτήτως εαν ο Καραμανλής ήταν υπέρ του ΟΧΙ. Το 1976 στο σπίτι του Σαββούρα ανακαλύφθηκε κρυμμένο οπλοστάσιο με αποτέλεσμα την διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία. Στη Νέα Δημοκρατία επέστρεψε το 1989 για να αποχωρήσει το 2002.
Αυτοί ναι ήταν αγωνιστές, όπως βέβαια και ο Αλέκος Παναγούλης που δεν ήταν στην αριστερά, αλλά ήταν μεγάλος αγωνιστής της δημοκρατίας μέσα από τον χώρο του Κέντρου. Ωστόσο το θέμα δεν είναι να παραθέσουμε βιογραφίες αγωνιστών όσο του γεγονότος πως η Νέα Δημοκρατία, όχι στο σύνολο της βέβαια, παρουσίασε δυσανεξία στο ζήτημα αυτό. Μα είναι λογικό όταν μέσα στο κόμμα σου έχεις ανθρώπους σαν τον Βορίδη, που πιστεύουν στον μύθο του Πολυτεχνείου ή άλλους ακροδεξιούς, όπως τον Μπογδάνο, που γράφει σήμερα ο 902 το άρθρο Λύσσαξε ή τον Κυρανάκη που επιστρατεύει την πανσπουδαστική φύλλο 8 ή τον τηλεπωλητή Άδωνι που μιλάει επίσης για μύθο και άλλους πολλούς, να έχεις δυσανεξία.
Η Νέα Δημοκρατία πολεμάει να μην χάσει τα άκρα, εκείνους που είναι απόγονοι εκοφιτών ή χουντικών και λοιπόν φασιστοακροδεξιών. Το αστείο όμως δεν είναι εκεί. Είναι αυτό που προσπαθεί μέσα στο ακροατήριο της να αποδείξει ότι η υπεύθυνη για το Πολυτεχνείο για τον αγώνα της δημοκρατίας είναι η Νέα Δημοκρατία. Αυτό βέβαια πιο πολύ το κάνει ο Μητσοτάκης, διότι δε θέλει να χάσει το κέντρο, το κάνει ο Μητσοτάκης για να δελεάσει κάποιους που του ήρθαν από την αριστερά, το κάνει ο Μητσοτάκης για να κρατήσει αυτούς που κοροϊδεύουν οι Σαμαρικοί ως Φιλελέμπουρες, το κάνει ο Μητσοτάκης για να τηρήσει την ενότητα. Στα λόγια βέβαια, γιατί στην πράξη φάνηκε σε ποιά πλευρά ανήκει. Συνέδεσε και αυτό είναι αξιοπερίεργο την 17 Νοέμβρη με την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου. Όπως στις εθνικές εορτές μας δεν έγιναν παρελάσεις υπό την ευθύνη του κράτους έτσι και δεν γίνονται και οι εορτασμοί του Πολυτεχνείου. Οι εορτασμοί όμως αυτοί γίνονται όμως υπο την εποπτεία των φοιτητικών συλλόγων, των νεολαιών και του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974.
Οι εορτασμοί του Πολυτεχνείου δεν είναι δουλειά του κράτους, αλλιώς εαν το κράτος θέλει να πάρει την επίβλεψη που εκεί βέβαια είναι άλλη η συζήτηση. Το πως δεν μπορούν να ελένξουν το κίνημα τους πονάει πολύ περισσότερο από τα γεγονότα. Σήμερα η Δεξιά έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα δόθηκε η απάντηση στο πια είναι η διαφορά μεταξύ της αριστερής διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ το πέτυχε αυτό, όσο και να μην το θέλουν κάποιοι, και της δεξιάς-Νέας Δημοκρατίας, που μέσω της εισαγγελέως ήθελε την αθώωση των υμνητών της Δικτατορίας, τους Χρυσαυγίτες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το τι έλεγε η εισαγγελέας και το τι έκαναν τα ΜΑΤ στο άκουσμα της απόφασης ενοχοποίησης της Φασιστικής οργάνωσης.
Βέβαια με αυτή τους την στρατηγική οι κυβερνώντες θέλαν να στριμώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως το έξυπνο πουλί δεν πιάνεται από την μύτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ από νωρίς έδωσε το σύνθημα να μην παραβρεθούν στις πορείες τα μέλη του. Το μόνο που έκανε για να τιμήσει τον εορτασμό ήταν οι καταθέσεις Στεφάνων στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, παράλληλα όμως με την καταγγελία του στην κυβέρνηση. Συνέλαβαν μέλη του ΚΚΕ ενώ ταλαιπώρησαν στελέχη του ΜΕΡΑ25 μιας και όπως κατήγγειλε η Σοφία Σακοράφα και ο Κρίτων Αρσένης για 6 ώρες δεν τους αφήναν να φύγουν. Δείτε το βίντεο παρακάτω:
Βέβαια στα Σεπόλια έγινε άλλο ένα περιστατικό με έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας να παθαίνει έμφραγμα και να οδηγείται στο νοσοκομείο. Σε ένα τελικό σχόλιο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καινοτομίες. Στην περσινή πορεία βρέθηκε ένας πρώην πρωθυπουργός της αριστεράς. Στην εφετινή πορεία πέρα από το άσχημα γεγονότα που μάλλον είναι εν εξελίξει υπάρχει ένα θετικό γεγονός. Τρία ενδοκοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΡΑ25) ενώθηκαν σε ένα κοινό κείμενο, όπου κατατέθηκε στην πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό.
Με αυτή την κυβέρνηση μην τους δούμε στο πολυτεχνείο του 2021 και εις σάρκαν μία. Βέβαια εντάξει οι διαφορές των κομμάτων αυτών είναι σημαντικές αλλά με την αυταρχικότητα και τη βία καμιά φορά η ένωσις είναι αναπόφευκτη. Είχε γίνει άλλωστε και με την ΕΔΑ το 1951 και επιμέρους με τον Συνασπισμό το 1989. Στα δύσκολα οι διαφορές παραμερίζονται και μια νέα ελπίδα γεννιέται. Πάντως ελπίζουμε τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΜΕΡΑ25 να κατανοήσει πως υπάρχουν διαφορές και να χαμηλώσουν τους τόνους ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέμε βέβαια να μην ασκείται κριτική η οποία μπορεί να είναι και χρήσιμη για το μέλλον αλλά λέμε ότι πρέπει να ενωθούμε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να γυρίσουν την Ελλάδα κάποιες δεκαετίες πίσω και αυτό το κοινό κείμενο είναι μια καλή αρχή. Ειδωμεν!!!
Η απάντηση στο ερώτημα ελπίζουμε πως δόθηκε μέσα από την παράθεση των ιστορικών αληθειών. Μέσα από τους συνειρμούς του αναγνώστη μπορεί να εξαχθεί το τελικό συμπέρασμα.
