Στις 8 Μαρτίου του 1857, στις ΗΠΑ, οι εργάτριες, ντυμένες στα λευκά, αποφάσισαν να κινητοποιηθούν και να παραπονεθούν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους πολύ χαμηλούς μισθούς τους.
Ζητούσαν μείωση των 16 ωρών εργασίας σε 10 και ίσες απολαβές με τους άνδρες. Η αστυνομία, όμως, γρήγορα επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες οργάνωσαν, εκτός από κινητοποιήσεις, το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών, συνεχίζοντας τον αγώνα για τη χειραφέτησή τους.
Το 1908, οι δρόμοι της Νέας Υόρκης γέμισαν με 15.000 γυναίκες, που ζητούσαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Σύνθημά τους το «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Τελικά η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας καθιερώθηκε το 1910, στη δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη και γιορτάστηκε ένα χρόνο αργότερα, για πρώτη φορά.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι κατάφερε να πείσει τον Λένιν να καθιερώσει την 8η του Μάρτη ως επίσημη αργία της Σοβιετικής Ένωσης, αργία που είχε, όμως, τον χαρακτήρα της «γιορτής των εργατών». Το ενδιαφέρον για την ημέρα αυτή αναζωπυρώθηκε με την άνοδο του φεμινισμού τη δεκαετία του 1960.
Από το 1975, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με στόχο την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων. Η πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα έγινε στις 13 Απριλίου του 1882, στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα. Η εν λόγω υφαντουργία είχε αποφασίσει να μειώσει τους μισθούς των γυναικών σε 60 λεπτά από 80 που ήταν. Η πρώτη γυναικεία εφημερίδα, η «Εφημερίδα των Κυριών», που πρόβαλλε θέματα που αφορούσαν στο δικαίωμα της γυναίκας στην εκπαίδευση και στο δικαίωμα στην εργασία, μετέδωσε τότε την είδηση αυτή. Βέβαια αυτό δεν ήταν το μοναδικό που συνέβη στην Ελλάδα σε σχέση με τις γυναίκες.
Το 1911 η Καλλιρόη Παρρέν ιδρύει το Λύκειο των Ελληνίδων, με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση των Ελληνίδων και την προστασία των δικαιωμάτων τους. Το 1920 ιδρύεται και το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων. Ένα άλλο περιοδικό με τίτλο «Ο Αγώνας της Γυναίκας» θα ανακηρυχτεί ως το πιο ριζοσπαστικό φεμινιστικό έντυπο κατά την εποχή του Μεσοπολέμου. Περίπου την ίδια περίοδο κυκλοφορεί το περιοδικό «Σοσιαλιστική Ζωή», μέσα από το οποίο οι φεμινίστριες διεκδικούν δικαιώματα σε όλους τους τομείς.
Παρόλο που η ημέρα αυτή εμπορευματοποιήθηκε και έχασε την πολιτική της χροιά, υπάρχουν ακόμη και σήμερα περιστατικά που αποδεικνύουν την ανάγκη προβολής των αγώνων των γυναικών ανά τους αιώνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το συλλαλητήριο που διοργάνωναν χιλιάδες άνδρες και γυναίκες στην Τεχεράνη, στις 4 Μαρτίου του 2007, μέχρι που ξυλοκοπήθηκαν άγρια από αστυνομικούς, ενώ δεκάδες γυναίκες συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στην απομόνωση για μέρες.
Η Πουμζίλε Μλάμπο- Ενγκούκα, εκτελεστική διευθύντρια του ΟΗΕ Γυναίκες, υποστηρίζει ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες παγκοσμίως είναι η βία. Μία στις τρεις έχει υποφέρει από σωματική ή σεξουαλική βία στη διάρκεια της ζωής της, ενώ οι μισές γυναίκες που είναι θύματα ανθρωποκτονίας, δολοφονούνται από τους συντρόφους τους ή μέλη της οικογένειάς τους. Το σοκαριστικό είναι ότι περίπου 120 εκατομμύρια κορίτσια παγκοσμίως, δηλαδή περίπου ένα στα δέκα, έχουν υποστεί σεξουαλική βία.
