Γράφει ο Χρ.Ι.Στεφανάδης για το πρώτο θέμα
Ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, δρα με βάση τα ένστικτα. Τα ένστικτα πυροδοτούν τις ορμές, που τον ωθούν να ικανοποιήσει τις βιολογικές του ανάγκες. Βασικό ένστικτο είναι το ένστικτο της διαιώνισης του είδους. Και λόγω της θεμελιώδους σημασίας του, η φύση φρόντισε να το επενδύσει με την σεξουαλική απόλαυση, αλλά και με ανώτερα συναισθήματα, όπως ο έρωτας.
Στους μακρινούς μας πρόγονους, πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια, στην εποχή των σπηλαίων, το ένστικτο της αναπαραγωγής, κυριαρχούσε στην συμπεριφορά των ανθρώπων της εποχής εκείνης, με βίαιο και ανεξέλεγκτο τρόπο. Της εποχής, που η εξέλιξη του εγκεφάλου δεν είχε ακόμα καταφέρει να ελέγχει τα ένστικτα, απωθώντας τα και φυλάσσοντας τα καλά στο υποσυνείδητο…
Τότε, ο ισχυρότερος άνδρας, με την βία συλλάμβανε την λιγότερο ισχυρή γυναίκα και με διαδικασία βιασμού, ολοκλήρωνε την ερωτική του επιθυμία…
Στην εποχή μας όμως, ο έλεγχος των ενστίκτων στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, εξελίχθηκε αποτελεσματικά και αυτό αποτέλεσε βασική προϋπόθεση της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης. Η ερωτική σχέση του άνδρα με την γυναίκα απαιτεί αμοιβαία συναίνεση και η μονομερής επιθυμία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, σε νομικό, ηθικό, θρησκευτικό και κοινωνικό επίπεδο. Αυτό ισχύει όχι μόνο στις ακραίες περιπτώσεις άσκησης σωματικής βίας από το ένα μέρος ( κυρίως τον άνδρα), αλλά και της λεκτικής σεξουαλικής παρενόχλησης . Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που η γυναίκα έχει σχέση επαγγελματικής εξάρτησης από τον άνδρα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλές φορές και μόνο η κοινωνική καταδίκη, δημιουργεί στον σύγχρονο άνθρωπο, που υπό το κράτος των ορμονικών και ψυχολογικών πιέσεων διαπράττει ένα τέτοιο αδίκημα, αφόρητο ψυχολογικό φορτίο. Πολλές φορές αυτοκαταστροφικό!
Δυο τέτοια παραδείγματα:
-…Δεκαετίες πριν. Στο μικρό, απομονωμένο χωριό, που η κοινωνική συμβίωση των κατοίκων απαιτούσε απαράβατους όρους ηθικής της εποχής εκείνης, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα μια φήμη διαδόθηκε αστραπιαία, σαν τον κρύο Βοριά που ερχόταν από το Ικάριο πέλαγος … « Την σκότωσε!» .. Τρέξαμε όλοι, ιδιαίτερα εμείς τα παιδιά, στην είσοδο του χωριού, στον χωμάτινο δρομάκι που οδηγούσε στα πρώτα σπίτια.. Ακόμα θυμάμαι ζωντανά, λες και ήταν χθες, δυο πτώματα ξαπλωμένα κάθετα στον δρόμο. Ένας άνδρας, νέο παιδί, χωροφύλακας και μια μικρή κοπέλα. Και ποταμάκι από αίμα να κυλάει προς την θάλασσα, λες και ήθελε να εξαφανισθεί μέσα στο κύμα του Αιγαίου… Και μαζί με αυτό, να εξαφανισθεί και η ανείπωτη τραγωδία.
Τι είχε συμβεί ; Ο εικοσάχρονος χωροφύλακας, είχε φραστικά ενοχλήσει ερωτικά την κοπέλα το προηγούμενο διάστημα. Εκείνη το είπε στους γονείς της, και αυτοί το κατήγγειλαν…Όλη η μικρή κοινωνία του χωριού, έμαθε το γεγονός… Ο νεαρός χωροφύλακας, περίμενε την κοπέλα στο δρομάκι και με το υπηρεσιακό του περίστροφο , με δύο σφαίρες, έδωσε τραγικό τέλος στην ντροπή του και στις τύψεις του. Αυτοτιμωρήθηκε με την χειρότερη ποινή, αφού σε μια στιγμιαία αδυναμία , το βασικό ένστικτο οδήγησε τις πράξεις του. Και πήρε μαζί του και την κοπέλα , σε μια προσπάθεια , όχι πιθανόν εκδίκησης, αλλά ίσως για να σβήσει τελείως τα ίχνη της πράξης του. Της σεξουαλικής παρενόχλησης… Τον έθαψαν, ως αυτόχειρα, έξω από το νεκροταφείο του χωριού, κοντά στην μάντρα που τον χώριζε από τους ενάρετους!
-…Ήταν Έλληνας καθηγητής σε Αμερικανικό Πανεπιστήμιο. Είχε μια εξαιρετική καριέρα.
Μια Ελληνίδα της ίδιας ειδικότητας, του ζήτησε να την πάρει κοντά του για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκείνος την δέχτηκε. Μετά από καιρό όμως, η κοπέλα τον κατήγγειλε για σεξουαλική παρενόχληση. Η Αμερικανική νομοθεσία και κοινωνία σε αυτά τα θέματα είναι αμείλικτη. Έχασε την θέση του και σύρθηκε στα δικαστήρια. .. Γύρισε στην Ελλάδα ως καθηγητής. Απέκτησε γρήγορα φήμη και εκλέχθηκε και σε διοικητικές θέσεις Πανεπιστημίου. Όταν το περιστατικό της Αμερικής έγινε γνωστό και στην χώρα μας, εκείνος δεν το άντεξε. Το τεράστιο ψυχολογικό βάρος και το καταφύγιο στο ποτό, γρήγορα έφεραν το πρόωρο τέλος του. Αυτοτιμωρήθηκε, γιατί ίσως στιγμιαία, το βασικό ένστικτο κυριάρχησε και ξέφυγε από τον φλοιό του εγκεφάλου του, που το κρατούσε ενταφιασμένο…
… Η ανθρώπινη φύση, και το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγής, φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ανεξάρτητα όμως από τις επιθυμίες, το όριο μεταξύ της συναίνεσης , όχι μόνο όσον αφορά την σεξουαλική επαφή, αλλά και την σεξουαλική παρενόχληση , μπορεί να είναι δυσδιάκριτο, αλλά πάντως για τους νοήμονες ανθρώπους είναι ορατό.
Και αυτό το όριο , ο εμφρων άνθρωπος , δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το ξεπερνάει. Γιατί είναι το όριο που τον ξεχωρίζει από τους μακρινούς του προγόνους.
Γιατί, εάν το διαβεί, το βάρος της συνείδησης του και η συλλογική αποδοκιμασία, μπορεί να τον οδηγήσει ακόμα και στην αυτοκαταστροφή.
Όπως τον νεαρό χωροφύλακα στο ακριτικό νησί!
Όπως τον διακεκριμένο καθηγητή του Αμερικανικού πανεπιστημίου !
