Από τη Σύνταξη
Ο μαρξισμός είναι η θεωρία που προάγει την εργατική τάξη και τις δίνει επιχειρήματα για να αντιμετωπίσει την μεγαλοαστική τάξη. Αυτό που γράφω βέβαια δεν είναι ο ορισμός αλλά μια απλοϊκή εξήγηση το φαινομένου του Μαρξισμού.
Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ζήσαμε το τέλος ενός άλλου κόσμου σε σχέση με το σήμερα και τα προηγούμενα των Οκτωβριανών. Πολλοί ορθόδοξοι Μαρξιστές σήμερα νοιώθουν καθημερινά την ανάγκη της σύγκρουση, ζητούν την εξαθλίωση και τον ξεσηκωμό, γεύονται μια νέα παρισινή Κομμούνα αλλά η μεγάλη αλήθεια ειπώθηκε στην εκδήλωση του ΚΚ Κίνας για τα 95 του χρόνια, μια αλήθεια που μας εκπροσωπεί.
Ο μαρξισμός δεν είναι ποτέ το το τέλος της αλήθειας, ανοίγει όμως ένα δρόμο για την αλήθεια. Το ΚΚ Κίνας είναι ένα από τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, αλλά είναι ένα επιτυχημένο και παράλληλα διεφθαρμένο κόμμα. Η πρώτη πρόταση ανήκει στον πρόεδρο του ΚΚ Κίνας, τον ΣΙ, που μιλώντας για την συνέχιση της πίστης του κόμματος στον Μαρξισμό, συμπλήρωσε ότι αποκλίνοντας ή εγκαταλείποντας τον Μαρξισμό, που αποτελεί την κεντρική καθοδηγητική θεωρία του κόμματος αλλά και της χώρας θα οδηγούσε στην απώλεια για το κόμμα της ψυχής του και της κατεύθυνσης του.
Το ΚΚ Κίνας κάλεσε τα μέλη του κόμματος να προσαρμόσουν τον Μαρξισμό στις σύγχρονες ανάγκες της Κινεζικής κοινωνίας. Αυτή είναι λοιπόν και η πρότασή μας για την θεωρία και την πράξη της σύγχρονης αριστεράς σε Ελλάδα και ΕΕ.
Τον Μαρξισμό η αριστερά δεν πρέπει να τον αποκλείσει, πρέπει να τον έχει οδηγό, γιατί αλλιώς η έννοια της αριστεράς παύει να υπάρχει, αλλά για να παραφράσω τα παραπάνω λόγια, ο Μαρξισμός πρέπει να είναι ο οδηγός για την επίλυση προβλημάτων της σύγχρονης εποχής. Έχει αλλάξει ο κόσμος από τότε που ο ΜΑΡΞ διατύπωνε την θεωρία του με κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιεχόμενο, το κυριότερο όμως είναι πως έχουν αλλάξει και οι ανάγκες της εργατικής τάξης. Η τεχνολογία έχει εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μας, η επιστήμη έχει προχωρήσει σε πολύ σημαντικό βαθμό σε σχέση με το τότε και το κυριότερο είναι πως οι συνθήκες εργασίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά, άρα εκ των πραγμάτων ο Μαρξισμός δεν μπορεί να είναι η μόνη και η μοναδική αλήθεια.
Εδώ λοιπόν έρχεται η ανάγκη του αναθεωρητισμού, που πλέον τρεις δεκαετίες μετά την πτώση της Σοβιετίας δεν πρέπει να μας φοβίζει. Ο Μαο άλλωστε μιλούσε για την μεγάλη πορεία προς τον λαό ενώ ο Λένιν μιλούσε για την παιδική ασθένεια του αριστερισμού. Ορθοί και οι δύο, αφού ο λαός και η αριστερά είναι δύο ταυτόσημες έννοιες, ενώ οι αριστεριστές είναι ταξικά ανέτοιμοι για να πορευτούν με τον λαό και βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ρίξουν τον καπιταλισμό ή να του προκαλέσουν καίρια χτυπήματα. Οι αριστεριστές είναι οι ταξικά ανέτοιμοι να προκαλέσουν την ρήξη και την ανατροπή. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους επιβάλλεται στις μέρες μας η μεταμόρφωση του Μαρξισμού, η επανίδρυση των κομμουνιστικών κομμάτων και η επικαιροποίηση της ταξικής πάλης.
Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για τις μεγάλες αλήθειες του Μαρξισμού πρέπει να δούμε την ανάπτυξη του μετακομμουνιστικού κινήματος, που δεν θα απορρίπτει κανέναν θεωρητικό της αριστεράς αλλά θα τον βάζει στο σήμερα. Αυτό βέβαια δεν είναι απλό και ειδικά στις μέρες μας που η αστική τάξη είναι η μετενσάρκωση του συστήματος που είναι ορθό κατά αυτούς, γιατί το άλλο (ο κομμουνισμός) απέτυχε. Η ανάπτυξη όμως τέτοιων επιχειρημάτων δίνει αβάντα στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, στη μισαλλοδοξία και στη εν γένει αμφισβήτηση του διαφορετικού δρόμου. Έλα μαζί μας γράφουν, γιατί οι άλλοι είναι αποτυχημένοι. Είχατε πάει κύριε στις ανατολικές χώρες να δείτε πως ζούσαν? ρωτάνε. Οι κομμουνιστές φταίνε για όλα γράφουν και τους συμψηφίζουν με τους φασίστες με την γελοία θεωρία των δύο άκρων. Οι φασίστες όμως κύριοι μιλάνε για τις φυλές και προσβλέπουν στη φυλετική πάλη και όχι την ταξική πάλη, που προσβλέπουν οι κομμουνιστές, που είναι διεθνιστές με το πολύ απλό και επικαιροποιημένο σύνθημα του προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε και όχι με το σύνθημα ο καθένας στην χώρα του, πάλη ενάντια στις πολυεθνικές κοινωνίες, που είναι αποτέλεσμα της Μαρξιστικής πρακτικής κατά τους Ναζί.
Οι Ναζί μάλιστα υποστηρίζουν πως η κοινωνία μας είναι ήδη Μαρξιστική και η ερώτηση είναι, ότι αν αυτό ισχύει, τότε γιατί έχουμε ακόμα κοινωνικές ανισότητες σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι λένε και ας πούμε πως συμφωνούμε, πάλι όμως δημιουργείται ένα ερώτημα, έχουμε όλοι την ίδια αφετηρία που ξεκινάμε? Η διαφοροποίηση πως γίνεται σήμερα? Η γρήγορη απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι το ΟΧΙ, και αυτό διότι έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο γεμάτο κοινωνικές ανισότητες. Σκεφτείτε ένα απλό παράδειγμα, ας πούμε ότι ένας κοινός θνητός και ο γιος του Μπόμπολα σπουδάζουν το ίδιο πράγμα π.χ Φυσική. Ποιος έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να επιτύχει? Προφανώς ο γιος του Μπόμπολα, γιατί ανήκει στο σύστημα, για την ακρίβεια είναι το σύστημα. Ο γιος του αγωγιάτη που λένε και επιστήμων να καταφέρει να γίνει, γιος του αγωγιάτη θα μείνει, αλλιώς αν τον αρπάξει το σύστημα και έτσι να τον μετατρέψει σε δικό τους παιδί, όπως έχει συμβεί και με τα νέα τζάκια του Ανδρέα Παπανδρέου, της δεκαετίας του 80.
Τι θα γινότανε όμως αν επικρατούσε ο εξυπνότερος και όχι ο πλουσιότερος? Ο κόσμος σίγουρα θα ήταν καλύτερος, θα έβγαζε καλύτερους εργάτες, καλύτερους επιστήμονες και τα λοιπά. Η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη και αυτό διότι πάντα η αξιολόγηση με αντικειμενικά κριτήρια είναι ένας σημαντικός παράγοντας για να επιτύχει ο Μαρξισμός και όχι μόνο βέβαια. Είναι το απαραίτητο όπλο για να αλλάξει ρότα η κοινωνία μας. Έτσι και μόνο έτσι θα γίνει η ανακατανομή του πλούτου, θα κινηθεί η κοινωνία μας σε ισχυρότερο πλαίσιο και πρακτικά, όχι μόνο ο Μαρξισμός αλλά και πολλές άλλες προοδευτικές θεωρίες θα γίνουν ο οδηγός μας , η ψυχή μας και η επανάσταση μας.
Πέρα όμως από κάθε θεωρία αυτό που μετράει είναι η πράξη και εδώ είναι ο καιρός μας να δείξουμε τον διαφορετικό δρόμο, τον δρόμο της αληθινής αριστεράς που αντλεί δύναμη από τον λαό και επιστρέφει την δύναμη της στον λαό. Της αριστεράς που προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες του καιρού της, της αριστεράς που δε φοβάται να κυβερνήσει, της αριστεράς που μιλάει για την εργατική τάξη όντας μέλος αυτής, της αριστεράς που δημιουργεί ρήξεις στο σύστημα για να έρθει η ώρα της αλλαγής στην ζωή και την ψυχή των ανθρώπων, της αριστεράς που δε μιλάει λες και βγήκε από ένα περιοδικό 2 αιώνων πίσω, της αριστεράς που μιλάει απλά, λογικά και κατανοητά και όχι με επιστημονικούς όρους που πολλές φορές οι ίδιοι που τους χρησιμοποιούν δεν τους γνωρίζουν. Ο Μαρξισμός είναι επιστήμη αλλά είναι και πολιτικό εργαλείο, αφού η διαλεκτική όταν προσαρμοστεί στις κοινωνικές ανάγκες μπορεί να βρει την λύση.
Όσο και αν κάποιους τους πονάει αυτό, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια και με όλα του τα στραβά και τα ανάποδα, πορεύεται με τις αρχές της ανατροπής του συστήματος με μεθοδικότητα, για να αλλάξει το τοπίο, η ρώμη άλλωστε δεν φτιάχτηκε σε μια μέρα και όλοι αυτοί που θέλουν να την φτιάξουν σε μια μερα, είναι αναχρονιστικοί και γραφικοί. Αυτή είναι η γνώμη, η ιδεολογία και η κατεύθυνση των ανθρώπων που χειρίζονται αυτό το πολιτικό περιοδικό και με αυτές τις αρχές πορευόμαστε. Αυτό βέβαια για να μην παρεξηγηθούμε, και επειδή κάνουμε δημοσιογραφία, δεν μας απαγορεύει να αναδείξουμε και κοινωνικές πλευρές που ενδεχομένως να μην συμφωνούμε. Τα άρθρα που παρέχουμε στο κοινό μας είναι όλων των αποχρώσεων εκτός από εκείνων που παραπέμπουν σε ακρότητες που διαφωνούμε. Προσπαθούμε να δείξουμε ναι και πλευρές εκτός ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να εκφραζόμαστε όσο πιο αντικειμενικά μπορούμε.
Σε πολλές βέβαια περιπτώσεις είναι δύσκολο να εκφραστούμε αντικειμενικά αλλά συγχωρέστε μας προφανώς δεν θα υπάρχει ανοχή σε αυτό που γράφεται και για αυτό σχολιάζεται και σκληρά. Ευχαριστούμε τόσο τους φίλους όσο και τους εχθρούς μας, που στηρίζουν το εγχείρημα τομή για τα Ικαριακά ΜΜΕ, κατά τη γνώμη μας πάντα.
Ευχαριστούμε
