Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
Το τέχνασμα είναι απλό. Έπιασε πριν από μερικά χρόνια, μπορεί να πιάσει και τώρα (κατά τους σχεδιασμούς). Να συνδεθεί η Αριστερά με την εκτροπή, να πάει ο κόσμος στο σπίτι του. Γι’ αυτό οι πιο θεσμικές και ψύχραιμες δηλώσεις του προέδρου και στελεχών θάβονται. Το μείζον είναι να υπάρξει ένταση. Όσο αυτή εικονογραφείται, τόσο θα περιστέλλει την κυβερνητική φθορά. Γι’ αυτό σημαντικό μέρος της επικοινωνιακής κυβερνητικής τακτικής βασίζεται στο «ναι, μιλάτε για καταλαγή, αλλά δεν το εννοείτε, ευνοείτε την αναταραχή, επενδύετε στην πόλωση» κ.λπ.
Η κοινωνική ένταση βέβαια δεν δημιουργείται με παραγγελία. Θυμίζω τις αποτυχημένες προσπάθειες αναβίωσης «αγανακτισμένων» με τους «παραιτηθείτε». Ερημία στο Σύνταγμα, θόρυβος στα ΜΚΔ. Η διάχυτη κοινωνική ένταση δημιουργείται από ισχυρές, υπόκωφες αιτίες. Αν δούμε τι φόβους, οδύνες, ματαιώσεις έχει συλλέξει ο κόσμος επί πολλά χρόνια, αν δούμε το σκληρό γεγονός ότι, μόλις ανέπνευσε το 2018-19, ξανακλείστηκε κυριολεκτικά σε ένα μπουντρούμι, οικονομικό, συναισθηματικό, κακοποιητικό, θα καταλάβουμε ίσως ότι η αγανάκτηση δεν αναπτύσσεται καθοδηγημένα, αλλά αναβλύζει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι, αν κάποιος την κολακεύσει (την αγανάκτηση), θα συλλέξει εκλογικούς καρπούς, διότι η «νέα» αγανάκτηση δεν υπακούει σε «γραμμωμένους», παραδοσιακούς κώδικες. Το κοινό της είναι διαφοροποιημένο, πιο αδέσμευτο, αχαρτογράφητο, ανεξιχνίαστο. Παφλάζει ο κόσμος δεξιά κι αριστερά, μπορεί να πάει δεξιότερα, μπορεί να σκουντουφλήσει και σε κάποιον χοντροκομμένο σεχταρισμό.
Το κοινό ρέει, χωρίς αυλάκι. Οι πολιτικές παραδόσεις είναι πιο αδύναμες, η καχυποψία του μεγαλύτερη, η στροφή στο απολύτως προσωπικό «συμφεροντοκρατικό» ισχυρότατη. Δύσκολα μπορούν να υπάρξουν συσπειρώσεις. Στη συγκυρία ευνοούνται μάλλον τα πιο μπρουτάλ σχήματα. Φυσικά υπάρχουν και μεγάλες αδυναμίες διατύπωσης και πειθούς. Μεγάλος και ακυρωτικός εχθρός είναι το «μας τα έχετε ξαναπεί αυτά».
Ο κινηματικός ακαδημαϊσμός και τα στερεότυπα μοιάζουν με τα στερεότυπα ενός πολιτικού καθωσπρεπισμού. Συμμετρικά, αποτελούν τις ορίζουσες μιας πολιτικής ακινησίας. Διότι μπορεί να συντελούνται γεγονότα στο κοινωνικό επίπεδο, αλλά δεν δημιουργούν απαραίτητα πολιτική κινητικότητα. Καμιά φορά έχω την εντύπωση άηχου θορύβου, θεαματικής ακινησίας. Λοιπόν; Αγάλι – αγάλι ή καβάλα στο κύμα; Είναι αξιόπιστο το πολιτικό σέρφινγκ;
Επειδή είναι πολιτική περίοδος επώασης, επομένως αμφιρρέπειας, η πολιτική ατμόσφαιρα παίζει σημαντικό ρόλο και όχι τόσο ο πολιτικός ισχυρισμός. Όχι ακριβώς τι λες, αλλά τι διαβάζει ο κόσμος ανάμεσα από τις γραμμές αυτών που εκφωνείς. Ποια ποιότητα φέρεις, όχι ποια διακηρύττεις. Τι είσαι, όχι πώς ποζάρεις. Στις χώρες της Ευρώπης έχουν ρευστοποιηθεί ολόκληρες πολιτικές επικράτειες και έχουν παγιωθεί άλλες. Π.χ. στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας έχουν σταθεροποιηθεί οι Πράσινοι. Κάτι που ουδόλως εικονογραφεί μια συνεκτική αριστερή ματιά. Συχνά εξαντλούνται σε μια τεχνοκρατική διόρθωση με βάση περιβαλλοντικές (αλλά εξόχως εμπορικές) διεκδικήσεις.
Σε χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ έχουν συμπαγή κυβερνητική παρουσία, κυρίως όμως πολιτιστική ηγεμονία, ακροδεξιοί. Θέλω να πω ότι τα γκολπόστ δεν είναι τοποθετημένα μπροστά από τα πέταλα του γηπέδου. Συχνά κυλούν στις ρόδες τους προς ένα ακατάστατο πολιτικό παντού. Το να παγιδευτείς σε έναν ρόλο παγιώσεων, ακαμψιών είναι ακριβώς αυτό που θέλουν από την Αριστερά οι πολιτικοί της αντίπαλοι. Άλλωστε με ένα τμήμα της Αριστεράς αυτό έχει επιτευχθεί. Απέναντι στον κίνδυνο καιροσκοπισμού και οπορτουνισμού δεν πρέπει να αντιτάξεις την τσιμεντένια ακαμψία. Επειδή, όπως είπαμε και πιο πάνω, υπάρχει και η καιροσκοπική ακαμψία.
