Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
«Ο κόσμος θέλει ηρεμία. Εφόσον το πρόβλημα δεν το λένε στις ειδήσεις, δεν υπάρχει». Πολύ σφαιρικά το τοποθέτησε η ηλικιωμένη κυρία. Στο προσφυγικό αναφερόταν. Συντηρητικής οικογένειας, όχι φανατική, μάλλον κοσμική στα νιάτα της. Ο κόσμος θέλει ηρεμία.
Αυτό έχει δύο αναγνώσεις. Μπορεί να γίνεται όποια πολιτική, αδέξια, ευνοιοκρατική, λειτουργική διεκπεραιωτική, τερατώδης στα δύσκολα θέματα, και να περνάει στο ντούκου και παράλληλα να γίνεται η όποια πολιτική επικοινωνία στα εύκολα και να «γράφει» στον ακροατή της. Γιατί η πολιτική «γράφει» εν μέρει. «Γράφει» αυτό που εκφωνείται, που εικονογραφείται και δεν «γράφει», δεν κατανοείται αυτό που απλώς λέγεται. Όταν μάλιστα η πολιτική απόφαση δεν αφορά άμεσα, ταμιακά, αλλά μακροχρόνια την τσέπη, ακόμα κι αν είναι θεσμικά σκληρότατη, ούτε που τη παίρνουν είδηση οι πολίτες.
Ο κόσμος μοντάρει την πραγματικότητα. Κόβει κομμάτια που τον δυσαρεστούν, συγκολλά κομμάτια που τον χαροποιούν ή δεν τον ενοχλούν. Απλή αυτοάμυνα. Την περίοδο του 2012, νομίζω, μόλις είχε υπογραφεί το τότε Μνημόνιο, συνταξίδευα με μια παρέα που μιλούσε μόνο για το ποδόσφαιρο. Μεταγραφές, ποιον άφησε έξω στο τάδε παιχνίδι, θα τον πουλήσει στη μετεγγραφική περίοδο, ποιον θα πάρει στη θέση του, ποιος ακούγεται κ.λπ. κ.λπ. Απέραντη, δαιδαλώδης συζήτηση, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Η οικονομική και θεσμική επισφάλεια, η ζοφερή πραγματικότητα είχε εξαφανιστεί κατά το πολύωρο ταξίδι. Ο κόσμος από αυτοσυντήρηση δραπετεύει.
Η λαϊκιστική «τραμπική» Δεξιά στην Ισπανία σάρωσε στην παραδοσιακά συντηρητική Μαδρίτη. Ποιο στοιχείο ήταν η κεντρική επικοινωνιακή επιλογή; Κανένα μέτρο περιορισμού λόγω της Covid-19. Ανοιχτές ταβέρνες, μπαράκια, ελεύθερη μετακίνηση. Κάτι σαν «αρνητές μάσκας», αρνητές αυτού του (γενικώς) δυσάρεστου που επιβάλλει η κεντροαριστερή ισπανική κυβέρνηση. «Ελευθερία» λοιπόν από τη δροσερή Αγιούσο. Από κοντά και το ακροδεξιό Vox. Ο κόσμος ψήφισε, όπως είναι φυσικό, αυτό που, εξαφανίζοντας το πρόβλημα, τον οδηγεί στη φαντασιακή εκδοχή της πραγματικότητας. «Δεν με αφήνουν να χαρώ τη ζωή μου». Συμμετρική με τη ρήση της κυρίας στην αρχή του κειμένου «ο κόσμος θέλει ηρεμία».
Αν οι εκλογές και οι επιλογές δομούνται από τέτοιους μηχανισμούς νηπιώδους σκέψης, πώς μπορεί να σχεδιαστεί το οτιδήποτε σε μια χώρα; Όχι να σχεδιαστεί μια αριστερή πολιτική. Αλλά να σχεδιαστεί οποιαδήποτε πολιτική. Αν ο κόσμος κουρασμένος, ματαιωμένος κ.λπ. έχει καταφύγει στην νηπιώδη σκέψη, έναν εμπρόθετο και αφοπλιστικό παροντισμό, εάν καταλήγει στο ζάπινγκ (και αλλάζει διαρκώς πολιτικό – κομματικό κανάλι), εάν ο κόσμος δεν επεξεργάζεται τίποτα, απλώς είναι στο δοκιμαστήριο ή, ακόμα χειρότερα, στην «γκουγκλόσφαιρα» και κοιτάζει ρολόγια, παντελόνια, σχαροτήγανα, τουριστικούς προορισμούς, γυαλιά ηλίου, αυτοκίνητα κ.λπ., πώς στοιχειοθετείται η πολιτική του προσωπικότητα;
Για να μπορείς να του απευθυνθείς πρέπει να έχεις προσδιορίσει την πολιτική του συγκρότηση, την ταυτότητα, τα συμφέροντα, τις φαντασιώσεις. Αλλιώς είμαστε μπροστά σε ένα εκτενές τζελ, μια διαρκή μεταλλαγή, όπου αυτό που κατισχύει είναι τα σινιάλα, τα μοτίβα. Πράσινο – κόκκινο, καλό – κακό, συγκινητικό – εξοργιστικό. Ζευγαράκια κατηγοριοποιήσεων, ταξινομήσεων χωρίς κορμό. Δεν πρόκειται για απολιτίκ, αλλά για μια βαθύτατη μετάλλαξη του πολιτικού που αγγίζει τη διαφήμιση, την τηλεοπτική και διαδικτυακή εθιμοτυπία.
Αυτό το ρευστό, το άσαρκο, το στιγμιαίο, το ευσυγκίνητο και συγχρόνως αναίσθητο αποτελεί ένα ισχυρότατο πολιτικό υπόστρωμα, πολύ πέρα από τις γνωστές, ιστορικές και ευδιάκριτες πολιτικές αναφορές. Το έχω ξαναγράψει. Ο τραμπισμός ήρθε για να μείνει.
