Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
Οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι απόδειξη, είναι όμως ισχυρή ένδειξη. Αλλάζει η πολιτική θερμοκρασία. Πάντα οι διεργασίες στον φοιτητικό χώρο προοικονομούσαν ευρύτερες πολιτικές αλλαγές. Ιδίως τα τελευταία χρόνια, αντανακλούν διεργασίες που γίνονται όχι μόνο μέσα σε αφηρημένα ρεύματα σκέψης, αλλά μέσα στην οικογένεια, στην κοινωνική μικροκλίμακα. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αποτελούν τους «σένσορες» μιας σοβαρής, πιθανόν ακόμα ανεκδήλωτης, ανακατάταξης.
Οι γονείς ζουν την αφόρητη πίεση των μηνιαίων εξόδων, των ενοικίων και τελευταία, των εφιαλτικών (λόγω πετρελαίου) κοινοχρήστων. Οι περισσότεροι φοιτητές και οι φοιτήτριες πιέζονται από τον ανελαστικό εκπαιδευτικό χρόνο και την εξαντλημένη οικογενειακή οικονομία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, από τα δεκαπέντε τους, έχουν γίνει μηχανάκια γνωστικής συσσώρευσης και απόδοσης. Πέραν των σχολικών μαθημάτων, πέρα από τη σκληρή προετοιμασία στα μαθήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, υπάρχουν οι ξένες γλώσσες και τα διάφορα πεδία γνωστικών προϋποθέσεων, πάνω στα οποία πρέπει να δουλεύουν ακατάπαυστα. Δεν έχουν προλάβει να ζήσουν νεότητα. Συγχρόνως πιέζονται και από μια βαθύτερη ενοχή, αφού, πέραν του επιστρατευμένου κόπου της οικογένειας για να στηριχτούν, ένα περίπλοκο επικοινωνιακό σύστημα απονομιμοποιεί τις σπουδές, απονομιμοποιεί τα πανεπιστήμια, απονομιμοποιεί την πολιτική τους συγκρότηση, ως οργανικό τμήμα του γνωστικού τους κεφαλαίου. Η πολιτική ένταξη, ιδίως στο φάσμα της Αριστεράς, αποτελεί, κατά τη προπαγανδιστική μηχανή, ελάττωμα, αποτελεί ιδιότητα «μπαχαλάκια» και όχι σκεπτόμενου, αναπτυσσόμενου «οργανικού» διανοούμενου.
Συγχρόνως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες πιέζονται και από μια επιβαλλόμενη αγωνία «καριέρας», που ταυτίζεται μονοδιάστατα με την επίδοση, η οποία ταυτίζεται με την ποσοτική μορφή γνώσης. Τα παιδιά πιέζονται από την ανάγκη απόδοσης (βαθμολογικής και χρονικής) αλλά και από την εγκατάσταση μιας τεράστιας εργασιακής αγωνίας. Έχει διαμορφωθεί ένα διαβρωτικόσύστημα, που από τη μια πιέζει προς μια τυπολατρικήεκδοχή της επίδοσης και από την άλλη απομειώνει ολόκληρο τον πνευματικό κόπο, είτε με την πίεση για «εξαγορά» του (το bypass με τον ιδιώτη, όπου δεν χρειάζονται εισαγωγικές αλλά μόνο δίδακτρα), είτε με τα συνεχή ρεπορτάζ για τα «πανεπιστημιακά αχούρια» όπως τα περιγράφουν. Η εικόνα: μπαίνουν τα παιδιά στη σήραγγα του τρόμου από τα 15 για να τους πουν ότι πέτυχαν σε ένα γνωστικό και πολιτικό αχούρι. Ενώ μπορούν ευκολότερα να αγοράσουν ένα πτυχίο σε ξενοδοχειακά, καλύτερες συνθήκες. «Βάλ’ τα κάτω να δεις τι συμφέρει». Αυτό βρίσκεται στη βάση όλων των διλημμάτων και των μιντιακών αφηγήσεων. Η πολιτικά ανορθολογική, άστοχη και αστόχαστη απομείωση των πανεπιστημίων, η προσπάθεια δημιουργίας αρνητικού στερεότυπου για τον χαρακτήρα τους, είναι πολύ προσεκτικά οργανωμένη.
Το 2015, μετά την αναγκαστική συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, ο χώρος της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα. Λίγα «ηρωικά» παιδιά προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε μια αλλόκοτη και αιφνιδιαστική πολιτική πραγματικότητα που έμοιαζε με πολιτική εκμηδένιση. Σε αυτή την πολεμική συνθήκη, προσπαθούσαν να στήσουν κάποιες εκδηλώσεις, συζητήσεις, μέσα σε ένα δύσκολο και τοξικό κλίμα. Αυτό το βάρος το κουβαλάει ακόμα η Νεολαία. Βέβαια, κανείς δεν αναφέρει ότι η επιλογή «συμφωνίας» του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (ο ρόλος του οπορτουνιστή, του συμβιβασμένου που φορτώθηκε) εξασφάλισε στις άλλες αριστερές δυνάμεις, χωρίς τον μουτζούρη του «μνημονιακού» πάνω τους, μια εξαγνισμένη ιδεολογική «ενδοχώρα», ακέραια και υπαρκτή. Πολλές αριστερές δυνάμεις, ιδίως στη νεολαία, μέσα στο δημοκρατικό κλίμα που ο (συμβιβασμένος) ΣΥΡΙΖΑ είχε εγκαταστήσει ως φυσικό και αυτονόητο, μπόρεσαν να βρουν τον βηματισμό τους και να αναπτύξουν ορισμένες ιδεολογικές και οργανωτικές ποιότητες. Η Νεολαία λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει, ακόμα, βαρύ φορτίο, που δεν αντιστοιχεί στην αρχιτεκτονική της.
Δεν πρέπει όμως να χάνουμε το ότι, μετά από πολλά χρόνια, υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση στα πανεπιστήμια. Το αν θα είναι βαθιά και δομημένη, αν θα βρει τη διασύνδεσή της με ολόκληρη την Αριστερά, θα φανεί.
