Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
Τμήμα της συντηρητικής παράταξης, με πολύ οργανωμένο τρόπο, προσπαθεί να «διασκευάσει» την Ιστορία. Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι δεν μετείχε ως πολιτικό σώμα στην Εθνική Αντίσταση ή στον αντιχουντικό αγώνα, επομένως με τη «διασκευή» επαν-εισέρχεται σε ένα προσκήνιο στο οποίο δεν μετείχε. Μετέχει ως αποτιμητής. Μια δεύτερη όμως εξήγηση είναι ότι θεωρεί πως αποδυναμώνει τον αντίπαλο εάν τρωθούν τα ιστορικά του θεμέλια, οι συναισθηματικές και ιδεολογικές ρίζες του. Επειδή στην Κατοχή είναι πρόδηλη η απουσία του, μεγεθύνει περιστατικά βίας της «άλλης πλευράς» ώστε να μειώσει την οργανωτική, στρατιωτική και πολιτική συνδρομή της Αριστεράς στη Αντίσταση. Μέσα από αυτή την ηθική «μείωση», προσπαθεί κι εκείνη να «ξαναμπεί» στην Ιστορία ως ηθικό αντιστάθμισμα, ως αξιακά παρούσα, ενώ ήταν παραταξιακά απούσα.
Η δεξιά ιστοριογραφία χρησιμοποιεί αφαιρέσεις. Εθνική Αντίσταση δεν υπήρχε. Το ίδιο αποπειράται και με τη Χούντα. Η Χούντα δεν υπονομεύθηκε από αντιστασιακές πράξεις, ούτε υπήρξε μια υπόγεια πολιτιστική αντίσταση (ένα μεγάλο κύμα εναλλακτικής τέχνης και λόγου απέναντι στους προπαγανδιστές του καθεστώτος που γυρνούσαν στα χωριά και μιλούσαν τα απογεύματα σε υποχρεωτικές συγκεντρώσεις). Σύμφωνα με την αφαιρετική εξιστόρηση την οποία συμπύκνωσε ο κ. Συρίγος στη Βουλή, το γεγονός του Πολυτεχνείου ήταν ένα στιγμιαίο περιστατικό αντίστασης που διαστράφηκε από την Αριστερά στη συνέχεια. Πρόδρομα μαζικά γεγονότα, όπως οι χιλιάδες εξόριστοι που αποσιωπώνται, η κηδεία Παπανδρέου, η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη, οι αντιστασιακές οργανώσεις και πράξεις, παράνομος Τύπος, βασανισμοί στο ΕΑΤ ΕΣΑ, στην Μπουμπουλίνας, πανεπιστημιακές εξεγέρσεις, Ρήγας Φεραίος, Αντι-ΕΦΕΕ, Νομική, Πολυτεχνείο, δεν συνέργησαν στην αποδυνάμωση του καθεστώτος, τη διεθνή απομόνωση, αλλά ήταν μετέωρα ιστορικά περιστατικά. Οι συντριπτικά περισσότερες, παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις ήταν του ευρέως φάσματος της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς.
Η ανασκευή υπάρχει στη φύση της ιστορικής έρευνας. Το εύρημα συχνά οδηγεί στην επανερμηνεία. Όμως άλλο η ερευνητική εμβάθυνση, άλλο το ιστορικό μοντάζ με βάση τωρινές κομματικές επιθυμίες. Ο κ. Συρίγος πρότεινε μια ερμηνεία. Πάνω στην αδιαφορία του ελληνικού λαού, ένα στιγμιαίο γεγονός (το Πολυτεχνείο) εμπορευματοποιήθηκε μετά τη Χούντα για να «πάρει» η Αριστερά τα πανεπιστήμια. Ήταν τέχνασμα. Ήταν μύθος, ήτοι ψέμα. Άλλο βέβαια μύθος, άλλο αναγωγή και συμβολοποίηση. Φυσικά, γνωρίζει τις διαφορές, αλλά, εμπρόθετα, στην προσεκτικά δομημένη ομιλία του τις παρέλειψε.
Πρόκειται για μία από τις φάσεις καταστροφής της θεμελιώδους επιλογής όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και του ελληνικού λαού να επενδύσουν στο πανεπιστήμιο ως μηχανισμό γνώσης, ως κεντρικό στοιχείο αλλαγής του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού, πολιτιστικού ιστού της χώρας. Διευρύνθηκαν τα γνωστικά αντικείμενα, άνοιξε το πανεπιστήμιο σε νέους διανοούμενους και μορφώθηκαν πολλοί περισσότεροι και περισσότερες. Ακόμα, η γενιά με τις κλεισμένες στο σπίτι εξαρτώμενες συζύγους έδωσε τη σειρά της στη γενιά των μορφωμένων, χειραφετούμενων γυναικών. Μέρος της διεθνούς ενσωμάτωσης αλλά και της υπεραξίας της χώρας ήταν αποτέλεσμα της στροφής στα γράμματα. Φυσικά, με προβλήματα άνισης ποιότητας, επικαλύψεων, ακόμα και νεποτισμού. Μια τόσο μεγάλη επένδυση δεν την καταστρέφεις απαξιώνοντάς τη συνεχώς όταν η χώρα με τη δομική οικονομική κρίση ιεραρχείται διεθνώς ως προς την πανεπιστημιακή ποιότητα πολύ ψηλά και όταν η αντιφατική Αριστερά ήταν βασικός συμμέτοχος στη μορφωτική έκρηξη.
Ομως η ανατροπή στον χώρο της διανόησης, η συγγραφή της Ιστορίας με βάση στενά κομματικά ζητούμενα είναι πολύ σοβαρό γεγονός και πρέπει να το δει κανείς σε συνάρτηση με τη θέση για το πανεπιστήμιο. Να το δει ως ένα σοβαρό στρατήγημα με αξιόλογους επιστήμονες, διανοουμένους, με επιστρατευμένα, εξειδικευμένα στελέχη, με καλλιτέχνες κ.λπ. Κάποια στιγμή η συντηρητική παράταξη κατάλαβε ότι απέναντι στον Θάνο Μικρούτσικο δεν μπορεί να αντιπαραβάλει το φεστιβάλ τραγουδιού και τον Άλκη Στέα. Δεν αρκούν ο κ. Κατσαρός, ο κ. Γουίλιαμς όταν η άλλη πλευρά αντέτασσε Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο ή Λεοντή. (Τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο, τον φιλελεύθερο Μαμαγκάκη κ.ά. ποτέ δεν μπόρεσε να τους νιώσει δικούς της). Προσέγγισε ευρύχωρα και με φαντασία σημαντικούς δημιουργούς, προωθεί δικούς της διανοούμενους, παράγει ντοκιμαντέρ -σειρές ολόκληρες- συγκροτώντας ένα αφηγηματικό πλαίσιο αξιόλογο και ανταγωνιστικό με αυτό της αριστερής θέασης. Πώς απαντάς;
