Τα λόγια είναι περιττά, πρόκειτα για έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν περάσει από το άθλημα του ποδοσφαίρου. Όλες τις προηγούμενες ημέρες διάφορα δημοσιεύματα τον έφερναν σε κακή κατάσταση, εντέλει ο σπουδαίος Βραζιλιάνος ποδοσφιαριστής έφυγε από τη ζωή σήμερα στα 82 του χρόνια.
Ο Πελέ μαζί με τον Μαραντόνα, που έφυγε από τη ζωή το 2020, θεωρούνται οι δυο μεγαλύτεροι αθλητές του ποδοσφαίρου, αυτού του λαϊκού αθλήματος. Οι δυο τους θα συναντηθούν στον άλλο κόσμο σήμερα. Εμείς δεν έιμαστε θέση να πούμε ποιος ήταν ο μεγαλύτερος, οι γνώμες διίστανται, αλλά ο σπουδαίος Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο σίγουρα έμεινε στην ιστορία.
Μια ιστορία που ξεκινάει με την γέννησή του στις 23 Οκτωβρίου του 1940 στην πόλη Τρες Κορασόες της πολιτείας Μίνας Ζεράι της Βραζιλίας. Ο Πελέ στα 17 του ήδη θεωρούνταν εκ των κορυφαίων Βραζιλιάνων παικτών. Κλήθηκε στην εθνική Βραζιλίας για το Μουντιάλ του 1958 και την οδήγησε στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της. Με τη «σελεσάο» αγωνίστηκε 92 φορές σημειώνοντας 77 γκολ, και την οδήγησε σε τρεις κατακτήσεις Μουντιάλ (1958, 1962, 1970).
Αγωνίστηκε στη Σάντος τα έτη 1956-1974, όπου πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα, τρία Διηπειρωτικά και τρία Copa Libertadores. Στις 20 Νοεμβρίου του 1969 σημείωσε 909 συμμετοχές και πανηγύρισε το 1.000ο γκολ του. Χρησιμοποιώντας τη φήμη και τα επιτεύγματά της η Σάντος, αλλά κυρίως διαθέτοντας στις τάξεις της το «βασιλιά» του αθλήματος, ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους αντιμετωπίζοντας πολυάριθμες ομάδες σε φιλικές συναντήσεις. Μια εξ’αυτών ήταν και στην Ελλάδα, όπου αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό στις 4 Ιουλίου του 1961. Εκεί ο Ολυμπιακός κέρδισε αυτή την σπουδαία ομάδα με 2-1, κάτι που έχει γραφτεί στις χρυσές σελίδες της ομάδας. Τα γκολ του Ολυμπιακού σημειώθηκαν από τον Αντώνη Ποσειδών στο 10ο λεπτό και ο Αντώνης Σουρούνης στο 43′. Ο αγώνας είχε γίνει στη Λεωφόρο, ενώ είχαν προηγηθεί φιλικά έναντι του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, όπου η Σάντος έφυγε νικήτρια. Με τον Παναθηναϊκό έπαιξε στις 30 Ιουνίου του 1961, όπου κέρδισε η Σάντος 3-2. Πρώτος αντίπαλος της Σάντος στην Ελλάδα ήταν η ΑΕΚ, όπου την αντιμετώπισε στις 28 Ιουνίου του 1961, και την κέρδισε με 3-0.
Το 1974 ο Πελέ όντας πλέον 34 ετών ανακοίνωσε προσωρινά την απόσυρσή του από το ποδόσφαιρο, αλλά στην συνέχεια αποφάσισε να συνεχίσει υπογράφοντας τον επόμενο χρόνο τριετές συμβόλαιο με την Κόσμος της Νέας Υόρκης, σταματώντας τελικά οριστικά το 1977, όπου η η ομάδα της Νέας Υόρκης πήρε το πρωτάθλημα των ΗΠΑ. Η ομάδα αυτή όμως διαλύθηκε το 1985. Ο Πελέ εν αντιθέσει με τον Μαραντόνα δεν έπαιξε σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα, οπότε όλους τους τίτλους, τους πανηγύρισε είτε με την Σάντος είτε με την εθνική ομάδα του. Ήταν βέβαια πιο δύσκολη εποχή για έναν Λατινοαμερικάνο να μετακινηθεί στην Ευρώπη, αλλά έπαιξε μυριάδες φιλικά, έναντι πολύ δυνατών ομάδων, όπου έκανε και δυνατές εμφανίσεις και νίκες. Χαρακτηρίστικε ως βασιλιάς για την εποχή του, ενώ το προσωνύμιο του ήταν το μαύρο Μαργαριτάρι.
Μετά το τέλος της καριέρας του, το 1977 χρήστικε από τον ΟΗΕ ως «πρεσβευτής στον κόσμο» ή πιο απλά «πολίτης του κόσμου». Το 1994 ορίστηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ ενώ το 1995 έγινε υπουργός αθλητισμού της χώρας του, θέση που κράτησε μέχρι το 1998. Το διάστημα 1994–2000 ήταν διευθυντής εξωτερικών υποθέσεων και συντονιστής των τμημάτων βάσης της Σάντος. Συμμετείχε σε διαφημίσεις για πολυεθνικές εταιρείες και το 1999 στέφθηκε ως ο αθλητής του αιώνα από την ΔΟΕ, παρά το γεγονός πως δεν συμμετείχε σε ολυμπιακούς αγώνες.
Το 1959 σημείωσε το πιο συναρπαστικό γκολ στην καριέρα του. Δείτε το βίντεο.
Ο Πελέ έφυγε και πλέον αφήνεται στους ιστορικούς του μέλλοντος η κρίση για την αξία του, που σίγουρα ήταν τεράστια. Όταν ο Πελέ έμαθε πως το φετινό Μουντιάλ κατα κατακτήθηκε από την Αργεντινή δήλωσε μέσα από το νοσοκομείο ότι «Σήμερα το ποδόσφαιρο συνεχίζει να λέει την ιστορία του, όπως πάντα, με ένα συναρπαστικό τρόπο. Ο Μέσι κατέκτησε το πρώτο Μουντιάλ του, όπως άξιζε στην πορεία του. Αγαπητέ φίλε μου Εμπαπέ, πέτυχες τέσσερα γκολ σε έναν τελικό. Τι δώρο ήταν για το μέλλον του αθλήματός μας να παρακολουθούμε αυτό το θέαμα. Και δεν θα μπορούσα να παραλείψω να συγχαρώ το Μαρόκο για την απίθανη πορεία του. Είναι φοβερό να βλέπουμε την Αφρική να λάμπει. Συγχαρητήρια Αργεντινή! Σίγουρα ο Ντιέγκο χαμογελάει τώρα».
