Γράφει η Χαρούλα Κοτσάνη
(εμπνευσμένες από δω και πέρα ως τις εκλογές απ΄ όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου …)
Βουκολική πλέον η ζωή μας, βουκολικές κι οι συνήθειες που αποκτούμε σιγά – σιγά….
Πάνω στους λόγγους των βουνών και στις μικρές ραχούλες που χτίζει η πέρδικα φωλιά κι ο λύκος καμαρώνει σε λίγο θα ανεβαίνουμε, τους καημούς να λέμε! και θα ανταριάζει ο Όλυμπος, θ΄ αναστενάζει η Γκιώνα, θα σειούνται τ΄ Άγραφα με το τραγούδι μόνο…
Τόσα γίδια γατζωμένα πάνω στους ώμους μέρα/νύχτα να περνούν μπροστά στα μάτια μας, φτού σας και πάλι φτού σας! μην σας ματιάσουμε, δεν φτύνουμε εμείς , ευγενικοί είμαστε, τους ξεματιάζουμε μονάχα, κι αυτοί τρομάζουν νομίζοντας πως το θέλουμε στ΄ αλήθεια … (το ξεμάτιασμα εννοώ)…. ως φαίνεται, κάτι ψυχανεμίζονται … ακούνε αγριάδες και σκιάζονται οι κατσικοκλέφτες! Τον φόβο μας νάχουν!
Ακούνε τριγμούς από ποδοβολητά και συνθήματα καλλιτεχνών και αναταράσσονται, βλέπουν αντάρα και βροχή και χιόνι και χαλάζι και τρέχουν να κρυφτούν στην υπόγα του Παλατιού… πόσους όμως να χωρέσει κι αυτή; Ξεχείλισαν οι κλέφτες και ξετρυπώνουν από κάθε λαγούμι στους δρόμους φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια με τα κλοπιμαία ψάχνουν τόπο να τα κρύψουν και δεν βρίσκουν, τέτοιο μαρτύριο δεν έχουν ξαναζήσει…
Έφτασε πάλι η Κυριακή, πόσο γρήγορα κυλούν οι μέρες σαν τα ρυάκια την Άνοιξη!!! Αμόλησαν τις γίδες με τα γιδάκια τους, τους τράγους με τα τραγάκια τους χειμωνιάτικα μες στα ρουμάνια και αρχίζουν το φαγοπότι ξεδιάντροπα με μεγάλη λαιμαργία…
Όπως τις κοιτάζω απορώ πού βρίσκουν τόση όρεξη λες και τα είχαν οι τσοπάνηδες νηστικά μήνες τώρα!!! Δεν αφήνουν χορταράκι για χορταράκι, κλαρί για κλαρί, πάνε οι κουμαριές τις ξεγύμνωσαν εντελώς, πάνε τ΄ ανάμματα, οι αστιβές, πάνε οι άργιοι μέχρι και την φλούδα κατασπάραξαν από τον ντελικάτο κορμό τους.
Τι φταίνε κι αυτά τα κακόμοιρα αφού πεινάνε τόσο!
Έτσι λοιπόν όρμησε κι ο Αρχιτσέλιγκας με τους υποτακτικούς τσοπαναραίους μια φεγγαρόλουστη χιονισμένη νυχτιά τραβολογώντας τα καημένα τα ζωντανά για να τα τιμωρήσουν.
Μπαίνουν νύχτα στο μαντρί, απλώνουν τις ασκημένες για την περίπτωση χερούκλες τους και σέρνουν προς τα έξω ό,τι καταφέρουν να πιάσουν: κατσίκα, προβατίνα, τράγο ή κριάρι μικρό ή μεγάλο το βάζουν στα γρήγορα πάνω στον ώμο και τρέχοντας ορμούν στο κονάκι τους!!! δεν τους νοιάζει αν τους δουν, αφέντες του τόπου έχουν ανακηρυχθεί από πάππου προς πάππου οι τίτλοι ιδιοκτησίας, κλέβουν με δικούς τους νόμους κατά προτίμηση νύχτα γιατί τους αρέσει το σκοτάδι σε ό,τι επιχειρούν, το φως δεν το αντέχουν και τον ήλιο τον απεχθάνονται, τους στραβώνει … αρπάζουν το ξένο βιος κι απέ γλεντούνε με την ψυχή τους, «μαζί τα τρώνε» πάλι και χαίρονται απέραντα!
Ω! ρε γλέντια που ετοιμάζουν! με μπουζούκια, μπαγλαμάδες, με κλαρίνα και βιολιά στήνουν ζεύκι στην χαρά… τα ψητά, τα κοκορέτσια, οι γαρδούμπες, τα σπληνάντερα γεμίζουν τα τραπέζια, το κρασί από το «κατώι» άφθονο ρέει στις κούπες κι ο χορός καλά κρατεί όλη νύχτα απ΄ την δύση ως την ανατολή
Έτσι ζούνε οι Πασάδες με ζουρνάδες και νταούλια, με χαρέμια στα κρυφά, μ΄ αργιλέδες και χασίσια τώρα πια και φανερά… Με την γίδα εις την πλάτη ως αξίωμα βαρύ κουβαλάνε χέρι – χέρι τις μεγάλες των αξίες και σου λένε κάθε λίγο «μην φωνάζεις, μας τρομάζεις μόνο δούλευε για μας και θα ανταμειφθείς γερά όταν η επανάσταση πετύχει και βρεθείς κι εσύ μαζί με τη νίκη του λαού, μέχρι τότε τσιμουδιά»!!!
Τα μαντρόσκυλα φυλάνε τις εξόδους και εισόδους τα έχουν έτσι εκπαιδεύσει για να μην μπορεί ποτέ κανείς να χαλάσει την γιορτή!
Σαν αλλάξει ο καιρός (κι αλλάζουν γρήγορα οι καιροί) και γυρίσει τραμουντάνα η άγρια, η τσουχτερή… αχ! να ξέρεις πού σε πάει, μέχρι που σε καταντάει… Έτσι τόπαθε μαθών και ο Άκης ο παλιός , έτσι και η Καϊλή, βρε δεν έχει τελειωμό ο κατάλογος αυτός!
Τώρα να σας πω… πως μπλέχτηκε η καλή μας Κατσικούλα με τα έργα των κλεφτών είναι κάτι που το ψάχνω στο βιβλίο των… «σοφών» μέχρι όμως να το βρω, θάρθει και η ΚΥΡΙΑΚΗ, εκείνη η λυτρωτική, τότε ελάτε και βουθάτε να τους κλείσουμε μαζί όλους τους κατσικοκλέφτες μια για πάντα στο μαντρί!!! κι απ΄ την ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!!!
