Γράφει ο Στέφανος Καραπέτης
Είναι εμφανές ότι η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκάλεσε αναταράξεις. Ο Κασσελάκης ως φαινόμενο, αφού εμφανίστηκε από το πουθενά και κατάφερε να φτάσει στο υψηλότερο σκαλί του κόμματος προβληματίζει εκείνους που για χρόνια ήταν στο κόμμα αυτό και προφανώς νοιώθουν ότι χάνουν έδαφος οι ιδέες τους.
Τα γεγονότα των γνωστών ΜΜΕ μιλάνε για επικείμενη σύγκρουση, που η αλήθεια είναι πως και πολύ άργησε. Σε άλλα έρθρα μου είχα μιλήσει για «κοράκια» εντός του κόμματος που την περίοδο Τσίπρα ήθελαν να ρίξουν την ηγεσία, και βέβαια τα κατάφεραν. Η άποψή μου για αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου, απλά τώρα τα «κοράκια» βγάζουν τα νύχια τους, και βέβαια οδηγούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα συνέδριο, όπου σίγουρα θα έχει πολύ πολιτικό ενδιαφέρον.
Είναι σίγουρο κατά τη γνώμη μου, ότι από αυτό το συνέδριο θα προκύψει ένα διεσπασμένο κόμμα. Τα ΜΜΕ γράφουν για την «ομπρέλα», που ποτέ δεν ήταν άλλωστε πλειοψηφία που βγάζει τα σπαθιά από τη φαρέτρα της. Εντωμεταξύ ξεκίνησαν και οι πρώτες παραιτήσεις, όπως αυτή του Γρηγόρη Γεροτζίαφα, όπου με δηλώσεις του στην ιστοσελίδα dailypharmanews.gr αναφέρει ότι παρά τις διακηρύξεις και την καλλιέργεια κλίματος σύγκρουσης “απέναντι στον Μητσοτάκη” η πολιτική υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα ηγεμονεύεται από την νεοφιλελεύθερη στρατηγική».
Δεύτερη παραίτηση είναι αυτή του διευθυντή της Αυγής, Σπύρου Ραπανάκη, ενώ αναφέρεται ότι ο επικεφαλής των ΜΜΕ του κόμματος Λευτέρης Αρβανίτης θα έχει συνάντηση με τον νέο πρόεδρο για να βρεθεί ο αντικαταστάτης του.
Άλλος που παραιτήθηκε είναι η Λιάνα Κωνσταντίνου, που ήταν μέλος του Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Μαραθώνα, ενώ την αποχώρησή του γνωστοποίησε και το πρώην μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας, Γιάννης Τσακνάκης δηλώνοντας πως πλέον «ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστική Αριστερά» και πως ο ίδιος ως αριστερός δεν μένει στο κόμμα «ούτε μια ώρα με τον Κασσελάκη πρόεδρο».
Παράλληλα, παραιτήθηκε από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ευριπίδης Στεφάνου, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ο Ευριπίδης Στεφάνου, με επιστολή του, κάνει γνωστό ότι διαφωνεί με τη διαδικασία της ψηφοφορίας – έτσι όπως έγινε – για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον ίδιο τον Στέφανο Κασσελάκη, λέγοντας ότι δεν ταυτίζεται πολιτικά και ιδεολογικά με το κόμμα πλέον.
Και βέβαια μέσα σε όλα έχουμε και τον πόνο του Νίκου Φίλη, γνωστόυ αιώνιου διαφωνούντα, όπου είπε μεταξύ άλλων ότι «Ο Κασσελάκης είναι κάτι μεταξύ Μπέπε Γκρίλο και Τραμπ».
Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να θυμίσω μια παλιά ωραία ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ ηρθε με ορμή το 1974 να πάρει την εξουσία, στις πρώτες του προσπάθειες δεν το κατάφερε. Το μακρινό 1976 μια ωραίαν πρωΐα ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε αιφνιδίως την αποπομπή 300 στελεχών του ΠΑΣΟΚ, μέσα σε αυτά τα στελέχη ήταν η Μελίνα Μερκούρη, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και πολλοί άλλοι. Ο Ανδρέας σε όλη του την πορεία μέχρι την διακυβέρνηση διέγραφε μέχρι να κατανοηθεί πως εκείνο το κίνημα ήταν ενός ανδρός αρχή, και έτσι έφτασε στην εξουσία. Η ερώτηση είναι απλή, γιατί έκανε ο Ανδρέας τέτοιες κινήσεις; Η απάντηση είναι ότι απλά σε κάθε του σκέψη και πολιτική θέση δεν θα έπρεπε να υπάρχουν συνεχώς μουρμούρες. Το τι έκανε το ΠΑΣΟΚ είναι αντικείμενο άλλου άρθρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά, πρέπει να πνίγει στο εσωτερικό του τις διαφωνίες, ο νέος αρχηγός να αποκτήσει τόλμη και αποφασιστικότητα, και βέβαια να διαγράφει τους μόνιμους γκρινιάρηδες. Αυτή είναι η μόνη συνταγή της επιτυχίας.
Η «ομπρέλα» γράφουν ότι ακονίζει τα σπαθιά της, και κάλά κάνει είναι η απάντηση. Ο Κασσελάκης αν θέλει να τιμήσει την κληρονομιά του, πρέπει να γίνει ασδίστακτος, να βάλει τα μαχαίρια στην άκρη, να διώξει αυτού που λαβώσαν αυτό το κόμμα και από εκεί και πέρα να εντάξει νέο κόσμο. Οι πρώτες κινήσεις του πάντως δείχνουν ότι αυτό θέλει. Είναι νωρίς ακόμα πάντως να σχολιάσει κανείς τις θέσεις του Κασσελάκη, αλλά φαίνεται ότι το πρώτο μέλημα του δε θα είναι αυτό, αλλά να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο, και μόνο και μόνο για αυτό δηλώνω υπέρ του. Τις θέσεις του θα τις σχολιάσω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Το γεγονός πως ο κόσμος του κόμματος επέλεξε έναν άνθρωπο που δεν προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα, δείχνει την ανάγκη αυτό το κόμμα να αλλάξει. Εμείς που δεν είμαστε στην πρώτη γραμμή αλλά χρόνια στον χώρο αυτό, έχουμε βαρεθεί με τις πολιτικές επιθυμίες των «κηφήνων». Αυτό θέλει και η πλειοψηφία των μελών που ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές. Έχουμε ζήσει πολλά με άτομα σαν τον Βίτσα, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη και τον Λάμπρου. Όσοι ζήσαμε την σύγκρουση του 2014 γύρω από τον Χρήστο Σταυρινάδη, στον δήμο Ικαρίας, απλά νοιώθουμε πολιτική σιχαμάρα. Ας βγαλουν λοιπόν τα μαχαίρια, είμαστε έτοιμοι, και δεν είμαστε τώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό, πριν ακόμα βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Ο Κασσελάκης με ότι πρεσβεύει θα φέρει την νέα εποχή στο κόμμα αυτό, το εαν θα είναι καλύτερη ή χειρότερή, μένει απλά να το δούμε και βεβαίως να το κρίνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και δεν είναι κόμμα προσώπων, αλλά τα πρόσωπα που μας έφεραν στην κυβέρνηση, τα τιμούμε. Ο Αλέξης Τσίπρας άφησε πίσω του μια όμορφη ιστορία, ένα κόμμα που από την αγωνία εισόδου στη βουλή, έγινε κυβέρνηση και απέδειξε στον κόσμο ότι μπορεί να κυβερνήσει.
Δεν με νοιάζουν οι αντιδράσεις των άλλων κομμάτων, η μόνη που με πονάει είναι αυτή του ΚΚΕ. Με πονάει γιατί εξισώνει τον γιο του αποστάτη με ανθρώπους που πέρα από την όποια πολιτική τους ιδεολογία και εφαρμογή της, σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με το κυβερνών κόμμα. Το ΚΚΕ αφού τιμά την ιστορία του θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικό. Ο Μητσοτάκης Κωνσταντίνος ήταν αυτός που βοήθησε με την αποστασία του να έρθει η δικτατορία στην Ελλάδα, οι πρόγονοι των κυβερνώντων ήταν αυτοί που βασάνιζαν τους προγόνους των σημερινών κομμουνιστών, και με φράσεις του τύπου καλύτερα να έχουμε τον Μητσοτάκη παρά τον Τσίπρα, που έχουν ειπωθεί από την ηγεσία του κόμματος αυτού, που φέρει την βαριά ιστορία του, απλά γίνεται αναίρεση της ιστορίας του ονόματος που φέρει.
Οι υπόλοιποι πέρα βέβαια της δεξιάς, ανεξαρτήτως που είχε άλλο όνομα πριν την δικτατορία, είναι διάτοντες αστέρες, κόμματα που μπαίνουν και βγαίνουν και βέβαια οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα δώσουν καμία σημασία. Δεν με ενοχλούν ότι και να πουν, το ΚΚΕ όμως πρέπει να αναθεωρήσει, προσβάλλει την ίδια του την ιστορία, τους αγώνες και των δικών μας προγόνων, γιατί μπορεί σήμερα να μην είμαστε εκεί, αλλά από κει προήλθαμε, και αυτό δεν το ξεχάσαμε. Η κριτική προφανώς και είναι δεκτή και μάλιστα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα όταν προέρχεται από το ΚΚΕ, αλλά άλλο κριτική και άλλο αναίρεση της ιστορίας.
Το φαινόμενο Κασσελάκη είναι εν εξελίξει και προφανώς θα απασχολήσει πολλά γραπτά μου ακόμα, αλλά πρέπει να το αφήσουμε να εξελιχθεί….και εδώ θα είμαστε να ασκούμε την κριτική μας, αλλά άλλο κριτική και άλλο συνεχόμενη αντίρρηση για τις κομματικές βλέψεις μας κύριε Φίλη, που πιστεύατε πως θα κερδίσετε.
