Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα μένει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των δημοκρατικών Ελλήνων ως μια υπερβατική στιγμή αυτοθυσίας εκείνων που δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδεχτούν τον μονόδρομο του σκοταδιού της στρατιωτικής δικτατορίας. Εκείνων που δεν βολεύτηκαν με λιγότερο ήλιο και ασφυκτιούσαν χωρίς το οξυγόνο της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Τιμούμε εκείνους που αντιστάθηκαν, βάζοντας τα κορμιά τους απέναντι στα τεθωρακισμένα και τους ελεύθερους σκοπευτές. Τους νεκρούς, που δεν θα σβηστούν ποτέ από τη συλλογική μνήμη. Εκείνους που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και υπέφεραν τα φρικτά βασανιστήρια των σαδιστών της Χουντάς. Εκείνους που με τον αγώνα και τη θυσία τους απονομιμοποίησαν τη δικτατορία των Συνταγματαρχών και επιτάχυναν την πτώση της. Ανάμεσα τους και δεκάδες Λέσβιους και Λέσβιες αντιδικτατορικούς αγωνιστές και αγωνίστριες, με πρώτο το Μιχάλη Μυρογιάννη, το δικό μας μάρτυρα. Τους τιμούμε και τους ευγνωμονούμε που πότισαν με το αίμα τους το σπόρο της ελευθερίας.
Δικό μας χρέος είναι η απελευθερωτική έκρηξη του Πολυτεχνείου, αυτή η υπερβατική στιγμή αυτοθυσίας, να μην χαθεί ποτέ στο σκοτάδι της λήθης. Συνεχίζουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, τη διεύρυνση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας, την ειρήνη στην εύρυτερη γειτονιά μας. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Για μια κοινωνία δίκαιη. Για μια πατρίδα όπως την ονειρεύτηκαν αυτοί που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο απέναντι στα τανκς.
