Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονική επίθεση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής σε κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, στο Πέραμα (12 Σεπτέμβρη 2013). Και πάνω στην ώρα που θυμόμαστε το περιστατικό, όπου λίγες ημέρες μετά κατέληξε στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με απόφαση της δικαιοσύνης απελευθερώνεται ο αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος.
Παράλληλα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, όπως ο Ηλ. Κασιδιάρης ανενόχλητοι προπαγανδίζουν το ναζιστικό του δηλητήριο, που κρύβεται πίσω από νέα μορφώματα. Τέτοια είναι η κάλυψη που δίνει το σύστημα στους δήθεν …αντισυστημικούς χρυσαυγίτες, αφού είναι σάρκα από τη σάρκα του.
Κατά τη δίκη της Χρυσής Αυγής αναδείχθηκαν ο ναζιστικός εγκληματικός της χαρακτήρας, ο τρόπος οργάνωσης και δράσης των ταγμάτων εφόδου, αλλά και η διασύνδεσή της με μερίδες επιχειρηματικών συμφερόντων, τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, η διαπλοκή της με άλλα εγκληματικά στοιχεία και κυκλώματα. Τα αποτρόπαια εγκλήματά της έχουν καταδικαστεί μεν από την δικαιοσύνη αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι έχουν καταδικαστεί ισόβια στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Ο αγώνας έναντι του Ναζιστικού δηλητηρίου πρέπει να είναι συνεχής.
Ας δούμε όμως ένα μικρό χρονικό της επίθεσης όπως το καταγράφει ο σημερινός Ριζοσπάστης
Το βράδυ της 12ης Σεπτέμβρη 2013, οργανωμένο τάγμα εφόδου της ναζιστικής οργάνωσης από Πέραμα, Νίκαια και Σαλαμίνα έστησε δολοφονική ενέδρα σε βάρος συνεργείου του ΚΚΕ που έκανε αφισοκόλληση στη λεωφόρο Δημοκρατίας, στο Πέραμα, για το 39ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η επίθεση έγινε λίγα μέτρα μακριά από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης.
Το χτύπημα στο Πέραμα ήταν οργανωμένο ιεραρχικά και με κάθε λεπτομέρεια. Οι χρυσαυγίτες έφτασαν στο σημείο με αυτοκίνητα και μηχανάκια, βγήκαν από τα γύρω στενά και επιτέθηκαν στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με ανθρωποκτόνο σκοπό, όπως δείχνει η ενέδρα που επιχείρησαν να τους στήσουν και τα φονικά όπλα που είχαν προετοιμάσει.
Οι επιτιθέμενοι ναζί κρατούσαν ανάμεσα σε άλλα καδρόνια, στειλιάρια, πτυσσόμενα γκλοπ, λοστούς στην άκρη των οποίων υπήρχαν πρόκες και βίδες, κοντάρια στα οποία είχαν προσαρμοσμένα στο πάνω μέρος τους μεταλλικά ελάσματα, καθώς και ιδιοκατασκευή κονταριού με μεταλλική απόληξη και στρεβλή μεταλλική προσθήκη σε σχήμα «Γ».
Οι χρυσαυγίτες, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, κατέβηκαν στα σημεία της επίθεσης με στρατιωτική παράταξη, από δύο κάθετους δρόμους, χωρισμένοι σε δύο ομάδες και έκλεισαν την κυκλοφορία για να μην μπορεί κάποιος τρίτος να παρέμβει.
Η επίθεση άφησε πίσω της τραυματίες και ευτυχώς όχι νεκρούς. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο του δολοφονικού τους μένους, δέχθηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι. Οι Ναζί χτυπούσαν με μανία στο κεφάλι και στο σώμα, οι τρύπες που προκάλεσαν στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων του συνεργείου της αφισοκόλλησης δείχνουν την σφοδρότητα των χτυπημάτων. Όπως έχουν καταθέσει τα θύματα της επίθεσης, τους προστάτευσαν τα αυτοκίνητα, που αν δεν υπήρχαν, η επίθεση είναι πολύ πιθανό να είχε αποβεί θανατηφόρα. Μετά από λίγα λεπτά δόθηκε το παράγγελμα της λήξης και οι χρυσαυγίτες εξαφανίστηκαν.
Πέντε μέρες μετά την επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές, ακολούθησε η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, ενώ ενάμιση χρόνο νωρίτερα είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση σε βάρος Αιγυπτίων αλιεργατών. Για όλες αυτές τις επιθέσεις η οργάνωση έχει καταδικαστεί, όπου σαφώς στην απόφαση του δικαστηρίου κρίθηκε ως εγκληματική οργάνωση.
Κίνητρο της εγκληματικής επίθεσης και του δολοφονικού μένους που επέδειξε ήταν η πρόθεση της Χρυσής Αυγής να χτυπήσει το ταξικό σωματείο των εργαζομένων στον χώρο της Ναυπηγοεπισκευής, για λογαριασμό των μεγαλοεργολάβων της Ζώνης. Εξάλλου, οι χρυσαυγίτες είχαν επανειλημμένα επιδοθεί σε «υποσχέσεις» πως θα διώξουν τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ από τη Ζώνη, είχαν μάλιστα φτιάξει και το δικό τους εργοδοτικό «σωματείο».
Όπως αποδείχθηκε, τόσο με την επίθεση, όσο και με το «σωματείο» – δουλεμπορικό των εργολάβων που έστησαν οι φασίστες, στόχος τους ήταν να βάλουν στον «πάγο» τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες των εργαζομένων, τις δίκαιες διεκδικήσεις τους για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, για την τήρηση των μέτρων για την υγεία και ασφάλεια σε έναν χώρο με πολύ μεγάλη επικινδυνότητα και εργατικά «ατυχήματα» που έχουν κοστίσει ζωές. Δεν τους βγήκε όμως, αφού τα επόμενα χρόνια πήραν τη σιδερένια απάντηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος, έτσι όπως έγραφε και το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ημέρα μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα «Δολοφόνοι χρυσαυγίτες από τον λαό θα τη βρείτε».
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν την ιστορία αυτής της οργάνωσης που έδρασε δολοφονικά από το 1980 μέχρι το 2013 όπου δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Συνεχίζει ωστόσο να δρα ακόμα μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την σελίδα της στο internet, παρόλο που έχει καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση. Ο αρχηγός της Νίκος Μιχαλολιάκος το 1973 εντάχθηκε στην νεοφασιστική οργάνωση-κόμμα του Κώστα Πλεύρη, «4η Αυγούστου» και κατά την αντιδικτατορική εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1973 ήταν μέλος μιας ομάδας νεολαίων της «4ης Αυγούστου» που επιχείρησαν ανεπιτυχώς να εισβάλλουν στο κατειλημμένο από φοιτητές κτήριο του Πολυτεχνείου. Το 1976, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, κατηγορούμενος για συμμετοχή στο λιντσάρισμα δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του χουντικού αρχιβασανιστή Ευάγγελου Μάλλιου, προφυλακίστηκε για δύο μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου γνώρισε τους πρωταίτιους της δικτατορίας. Αργότερα φυλακίστηκε για την εμπλοκή του στην υπόθεση των δεκατριών βομβιστικών επιθέσεων στην Αθήνα την τέταρτη επέτειο της Μεταπολίτευσης, στις 23 Ιουλίου 1978.
Μετά την αποφυλάκισή του, τον Δεκέμβριο του 1980, ο Μιχαλολιάκος συνεργαζόμενος με άτομα του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου, ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού «Χρυσή Αυγή», στο οποίο προβάλλονταν, μεταξύ άλλων, ο Χίτλερ, διάφοροι συνεργάτες του και Έλληνες δωσίλογοι. Παράλληλα, ξεκίνησε η έκδοση βιβλίων ίδιου περιεχομένου. Η έμπνευση του ονόματος προήλθε από το ομώνυμο Αγγλικό ερμητικό τάγμα του 19ου αιώνα, το οποίο, σύμφωνα με μία αποκρυφιστική θεώρηση ενός στελέχους της οργάνωσης, συνδεόταν με τον Χίτλερ. Όπως και άλλες νεοφασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, που ήθελαν να αποφύγουν τις επεμβάσεις των αρχών την εποχή εκείνη, η Χ.Α. είχε αρχικά τη μορφή οργάνωσης ιδεολογικής. Τον Φεβρουάριο του 1983 ο Μιχαλολιάκος κατέθεσε στον Άρειο Πάγο δήλωση ίδρυσης «πολιτικής κίνησης» με την ονομασία «Λαϊκός Σύνδεσμος», ενώ στο τρέχον τεύχος του περιοδικού δήλωνε ότι δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική. Φοβούμενος την απαγγελία νέων κατηγοριών, τον Δεκέμβριο του 1983 ο Μιχαλολιάκος διέκοψε τη λειτουργία της οργάνωσης και τον Απρίλιο του 1984 την έκδοση του περιοδικού, ενώ ο ίδιος, σύμφωνα με ένα ιδρυτικό στέλεχος της Χ.Α., κατέφυγε στη Νότια Αφρική. Επιστρέφοντας όμως στην Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο διορίστηκε από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον δικτάτορα, πρόεδρος της Νεολαίας της Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως (ΕΠΕΝ), παραιτήθηκε όμως τον Ιανουάριο, λόγω έντονων αντιθέσεων στον χώρο της ακροδεξιάς μεταξύ φιλοεθνικοσοσιαλιστών και μη, και αντικαταστάθηκε από τον Μάκη Βορίδη, αργότερα βουλευτή του ΛΑΟΣ και μέχρι πρότινος υπουργού της ΝΔ.
Το 1985 ο Μιχαλολιάκος προσανατολίστηκε σε αυτόνομη δράση μαζί με μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών. Το 1987 ξεκίνησε εκ νέου η έκδοση του περιοδικού, οπότε και συντάχθηκε για εσωτερική χρήση της οργάνωσης ένα καταστατικό.Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύτηκε την εθνικιστική έξαρση που ακολούθησε του Μακεδονικού ζητήματος, πραγματοποιώντας την πρώτη δημόσια εμφάνισή της στην Αθήνα στο συλλαλητήριο της 10ης Δεκεμβρίου 1992, όταν μια ομάδα κρούσης 30 ατόμων οπλισμένων με ρόπαλα και ασπίδες επιτέθηκε στην κατειλημμένη από φοιτητές ΑΣΟΕΕ και έπειτα στην κατάληψη της Οικίας της Λέλας Καραγιάννη και σε δύο νεαρούς μέλη αριστερής οργάνωσης. Η αστυνομία αποδείχθηκε αναποτελεσματική, ενώ εννιά συλληφθέντες χρυσαυγίτες αφέθηκαν ελεύθεροι δίχως να κρατηθούν τα στοιχεία τους.
Τα ΜΜΕ κατήγγειλαν «εμφάνιση νεοναζί», ενώ η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης σε «οργανωμένα αντεθνικά στοιχεία». Τον επόμενο μήνα η ΧΑ ξεκίνησε την έκδοση ομώνυμης εβδομαδιαίας εφημερίδας. Το ίδιο έτος σημειώθηκε έκρηξη βόμβας στα γραφεία της Χρυσής Αυγής η οποία αποδόθηκε στην ακροαριστερή οργάνωση «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας».
Μέλη της Χρυσής Αυγής πολέμησαν στον πόλεμο της Βοσνίας στο πλευρό του σερβικού στρατού. Τον Μάρτιο του 1995 σχημάτισαν την «Ελληνική Εθελοντική Φρουρά» (ΕΕΦ), μονάδα που ενσωματώθηκε στον τακτικό σερβοβοσνιακό στρατό με έδρα τη Βλασένιτσα, από την οποία πέρασαν 60 ως 100 εθελοντές. Αποτελούσαν τμήμα του «Σώματος Ντρίνα», που ήταν υπεύθυνο για την κατάληψη και τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, και σύμφωνα με έκθεση ολλανδικού ινστιτούτου ήταν παρόντες σε σφαγές αμάχων, αλλά οι ίδιοι αρνούνται ρητά τη συμμετοχή τους σε εγκλήματα πολέμου και αμφισβητούν την τέλεσή τους.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας είχε διαμορφωθεί ένας στενός πυρήνας μελών γύρω από την ηγεσία αποτελούμενος από έναν περίγυρο περίπου 100 ατόμων (κυρίως νεαρών σκίνχεντς) στην Αττική και μικρότερων ομάδων στην επαρχία. Διαμορφώθηκε επίσης μια παραστρατιωτική δομή υπό τον υπαρχηγό της οργάνωσης, αξιωματικό εν αποστρατεία Γιάννη Γιαννόπουλο.
Η πρώτη της εκλογική εμφάνιση έγινε το 1996 όπου πήρε ποσοστό 0,07%. Αυτόνομα κατέβηκε ξανά το 2009 όπου πήρε 0,29%, όμως το 2012 μπήκε πρώτη φορά στην βουλή με 6,97%, ενώ το 2015 παρόλο που είχαν γίνει τα περιστατικά που περιγράφονται παραπάνω μπήκε ξανά στην βουλή με ποσοστό παρόμοιο 6,99%. Το 2019 όμως κάνοντας την τελευταία της παρουσία στις εκλογές πήρε 2,93%. Το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία της το πήρε το 2014 στις Ευρωεκλογές (9,39%).
Η δίκη που ξεκίνησε το 2015 ολοκληρώθηκε το 2020 και έβγαλε το τελικό πόρισμα όπου καταδίκασε 66 άτομα με διάφορες ποινές, αλλά το κυριότερο είναι ότι καταδίκασε την ίδια την οργάνωση σε εγκληματική οργάνωση.
