Γράφει ο Στέφανος Καραπέτης
Συνηθίζουμε στην χώρα μας να κατηγορούμε τις κυβερνήσεις για διαφθορά. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή όμως δεν υπάρχει μόνο στην χώρα μας και βέβαια δεν αφορά όλους τους πολιτικούς. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν, έστω και ως μειοψηφικό ρεύμα, σε όλες τις κυβερνήσεις και σε όλα τα κυβερνητικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι, που μπορούμε να τους ασκούμε πολιτική κριτική, αλλά δεν έχουν φθαρεί από τους αρμούς της εξουσίας.
Το φαινόμενο βέβαια θα μπορούσε να μειωθεί αν δεν υπήρχε το άρθρο 86 του συντάγματος, όπου ουσιαστικά είναι το άρθρο που γέννησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Από τα νυν κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής το μόνο κόμμα που ζητάει την κατάργηση του άρθρου 86 είναι το κίνημα Δημοκρατίας, ή όπως το ξέρει ο περισσότερος κόσμος το κόμμα που έφτιαξε ο Στέφανος Κασσελάκης μετά το πραξικόπημα του μπουζουκτζίδικου το 2024.
Το άρθρο αυτό με διάφορες μορφές όμως υπάρχει στο σύνταγμά μας ήδη από το 1864. Να θυμίσουμε όμως ότι το πρώτο σύνταγμα της χώρας έγινε το 1843 μετά το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου, όπου ανάγκασε τον τότε βασιλιά όθωνα να το αποδεχτεί. Ο Γεώργιος Α’ αντικατέστησε τον Όθωνα το 1863 και περίπου 1 χρόνο μετά προστέθηκε στο σύνταγμα η πρόβλεψη όπου ρύθμιζε τις ποινικές ευθύνες των υπουργών των κυβερνήσεων. Το ειδικό πλαίσιο όμως για διώξη κυβερνητικών μελών μέσω ειδικής διαδικασίας που γίνεται στο κοινοβούλιο, αυτό που γνωρίζουμε ως εξεταστικές ή προανακριτικές επιτροπές, δημιουργήθηκε το 1877. Από τότε μέχρι σήμερα υιοθετήθηκε από όλα σχεδόν τα συντάγματα που δημιουργήθηκαν, είτε είχαμε δικτατορία είτε δημοκρατία είτε πρόεδρο είτε βασιλιά. Το συγκεκριμένο άρθρο βοήθησε διάφορους νόμους περί ευθύνης υπουργών να εμφανιστούν κατά την διάρκεια των ετών. Ας μην σταθούμε όμως σε αυτό.
Να σταθούμε στο γεγονός πως για μεγάλα σκάνδαλα που συντάραξαν την χώρα μας όλες αυτές τις δεκαετίες, πολύ λίγοι πολιτικοί βρέθηκαν έναντι της δικαιοσύνης και είτε αθωώθηκαν είτε ενοχοποιήθηκαν (σε πολύ λίγες περιπτώσεις αυτό) για εγκλήματα διαφθοράς. Τις τελευταίες δεκαετίες οι μόνοι που μπορώ να θυμηθώ ότι περάσαν από τα δικαστήρια της χώρας μας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989 για το σκάνδαλο Κοσκωτά, όπου αθωώθηκε, ο Άκης Τσοχατζόπουλος που καταδικάστηκε, η Χρυσή Αυγή που καταδικάστηκε, ο Νίκος Παπάς, που καταδικάστηκε, και ο Γιάννος Παπαντωνίου που αθώωθηκε.
Αν εξαιρέσουμε την Χρυσή Αυγή που δεν καταδικάστηκε για διαφθορά, και μάλλον κακώς την αναφέρω, όλοι οι άλλοι για να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης περάσαν μήνες με εσωτερικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όπως αυτές που διεξάγονται αυτές τις μέρες για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, για να βρεθούν έναντι της δικαιοσύνης. Οι πολιτικοί που βρίσκονται πίσω από το συγκεκριμένο σκάνδαλο γνωρίζουν ότι μπορεί και να μην βρεθούν ποτέ έναντι της δικαιοσύνης, και για αυτό αντιμετωπίζουν τις διαδικασίες αυτές απαξιωτικά, όπως η κυρία Σεμερτζίδου τις τελευταίες μέρες που στις ερωτήσεις ειδικά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, δεν θυμόταν και θιγόταν. Το αν είναι αθώα βέβαια ή ένοχη δεν θα το κρίνουμε εμείς, και έτσι και αλλιώς πρόκειται για πολιτευτή και όχι για βουλευτή. Ωστόσο οι περιπτώσεις των υπουργών που αφορούν το σκάνδαλο, όπου κατέληξε σε έγκλημα, και λέγετε Τέμπη δεν θα βρεθούν στα δικαστήρια για να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Δεν θα απολογηθούν για την μη υλοποίηση της σύμβασης 717, και βέβαια η αλήθεια για τα όσα έγιναν στα Τέμπη δεν θα την μάθουμε ποτέ, και κανένας πολιτικός δεν θα την πληρώσει. Για να μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα και στην περίπτωση του Ματιού έγινε αυτό. Την πλήρωσαν πρόσωπα που έπρεπε να κάνουν σωστά την δουλειά τους εκείνη την ημέρα, αλλά δεν την πλήρωσαν οι πραγματικοί ένοχοι, που ήταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
Από την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και από πολλούς οπαδούς του κόμματος διατυπώθηκε η άποψη ότι για τις απώλειες ευθυνόταν η άναρχη δόμηση της περιοχής και οι παράνομοι οικισμοί. Εμείς να δεχτούμε ότι ίσχυε αυτό, πρώτον η πολιτεία έπρεπε να γκρεμίσει τα παράνομα, άρα υπάρχουν με βάση αυτό το σκεπτικό, και διαχρονικές ευθύνες, και δεύτερον ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα δεν αξίζει σε έναν άνθρωπο που έκανε μια παράνομη πράξη, ο θάνατος, και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε εκείνο το βράδυ. Προσπαθούν πολλοί να παρομοιάσουν το έγκλημα στο Μάτι με τα Τέμπη, υπάρχουν σίγουρα πολλά κοινά, και το μεγαλύτερο από όλα είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε όπως έπρεπε, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι μια φωτιά που ξέφυγε από τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, που δεν ειδοποίησε έγκαιρα τους κατοίκους να απομακρυνθούν από τους οικισμούς αυτούς, με ένα σιδηροδρομικό ατύχημα, όπου οφείλεται σε κρατική αδιαφορία, δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ένα άλλο κοινό βέβαια που έχουν τα δυο αυτά εγκλήματα, είναι ότι η έκαστη κυβέρνηση φρόντισε να συγκαλύψει τα όποια ίχνη θα την οδηγούσαν στην ενοχή της, αλλά και πάλι οι δυο υποθέσεις είναι διαφορετικές και δεν πρέπει να συγχέονται.
Ας πάμε όμως στην διαφθορά και άλλων χωρών του κόσμου για να γράψουμε και κάποιες πρόσφατες εξελίξεις. Μαθαίνουμε ότι η Βελγική αστυνομία συνέλαβε την Τρίτη την πρώην επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φεντερίκα Μογκερίνι και έναν εν ενεργεία ανώτερο διπλωμάτη της ΕΕ, στο πλαίσιο έρευνας για απάτη, η οποία περιλάμβανε επιδρομές σε διάφορους χώρους. Ανεξαρτήτως αν θα δικαστεί είτε αθωωθεί είτε καταδικαστεί μόνο και μόνο το γεγονός πως ένα σημαντικό πρόσωπο της ΕΕ συνελήφθη αποτελεί πολιτικό γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει. Μαζί με την Μογκερίνι συνελήφθη και ο ανώτερος διπλωμάτης Στέφανο Σανίνο. Η Μογκερίνι κατείχε την παραπάνω θέση τα έτη 2014-2019 ενώ το 2020 ανέλαβε την θέση της πρυτάνεως του Κολλεγίου της Ευρώπης. Να θυμίσουμε ότι για υπόθεση διαφθοράς είχε συλληφθεί και η Ευα Καϊλή, τότε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το 2022, όπου ακόμα δεν έχει δικαστεί. Ωστόσο και αυτό ακόμα το γεγονός είχε προκαλέσει πολιτικό σεισμό στην χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια τους μόνους πολιτικούς που θυμάμαι να συνελήφθησαν από τις αρχές της χώρας, ήταν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, και μιλάω για σύλληψη όσο ήταν ενεργοί πολιτικοί, γιατι π.χ. ο Άκης Τσοχατζόπουλος συνελήφθη μετά το τέλος της βουλευτικής του θητείας (2007) και συγκεκριμένα συνελήφθη το 2012. Το ίδιο και ο Γιάννος Παπαντωνίου, όπου έφυγε από την βουλή το 2006 και συνελήφθη και αυτός το 2012.
Και ας πάμε τώρα στο αγαπημένο μας Ισραήλ, όπου ο πρωθυπουργός της χώρας Μπενιαμίν Νετανιάχου, όπου ευθύνεται για την γενοκτονία στην Γάζα, κατηγορείται για υπόθεση διαφθοράς, και ζήτησε την στήριξη του Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να του απονεμηθεί χάρη από τον πρόεδρο της χώρας και να μην οδηγηθεί στο δικαστήριο προκειμένου να έχει την δυνατότητα να ξεκινήσει απερίσπαστος εκστρατεία με στόχο την επανεκλογή του στην πρωθυπουργία ενόψει των εκλογών του ερχόμενου έτους. Χάρη όμως στο Ισραήλ απονέμεται μόνο μετά την έκδοση καταδικαστικής απόφασης. Δεν υπάρχει προηγούμενο απονομής χάριτος ενόσω μια δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη, και μιλάμε για τον νυν πρωθυπουργό αυτής της χώρας, όχι για κάποιον που ήταν πρωθυπουργός. Το τι θα κάνει ο πρέδρος Ισαάκ Χέρτσογκ δεν το γνωρίζουμε. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι ότι πρόκειται σχεδόν αποδεδειγμένα για έναν διεφθαρμένο πρωθυπουργό, που όμως διεξάγει έναν πόλεμο έναντι ενός λαού και όχι έναντι μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, δηλαδή την Χαμάς. Έχουν δολοφονηθεί τα χρόνια του πολέμου σύμφωνα με το υπουργείο υγείας της κυβέρνησης της Χαμάς πάνω από 70.000 Παλαιστίνιους, το νούμερο αυτό δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν, ούτε από τον Νεντανιάχου, παρόλο που ο αριθμός είναι αβέβαιος, διότι υπάρχουν ισοπεδωμένα κτίρια στον θύλακα που από κάτω υπάρχουν θύματα τα οποία δεν έχουν αναγνωριστεί και είναι ίσως και αδύνατον να καταγραφούν, άρα ακόμα και αυτό το νούμερο που αποδέχονται όλοι, είναι ίσως πολύ μεγαλύτερο, αφού σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του θύλακα έχουν εκτοπιστεί και έχουν δεχτεί επιθέσεις από τον Ισραηλινό στρατό την ώρα που ζητούσαν την βοήθειά του. Δεν έχει η Γάζα 2 εκατομμύρια τρομοκράτες (τόσοι περίπου εκτιμούνταν οι κάτοικοι πριν τον πόλεμο).
Οι πολιτικοί της χώρας μας παίρνουν παχυλότατους μισθούς. Οι συγκρίσεις με τις ΗΠΑ που είναι και μια τεράστια οικονομική δύναμη εκτός των άλλων, είναι απογοητευτικές. Ο πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας παίρνει περίπου 140.000 € τον χρόνο ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ παίρνει περίπου 400.000 δολάρια ( 345.000 €). Στην Αμερική τα μέλη του Αμερικάνικου κονγκρέσου παίρνουν περίπου 174.000 δολάρια (151.000 €) ενώ ο Έλληνας βουλευτής παίρνει περίπου 58.000€ τον χρόνο. Σε όλα τα ποσά δεν υπολογίζουμε επιδόματα που δικαιούνται τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα. Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι περίπου τα 16.000 € τον χρόνο ενώ στις ΗΠΑ είναι περίπου τα 72.000€. Μιλάμε για μέσους και όχι για κατώτερους και όχι για διάμεσο εισόδημα, τα νούμερα είναι διαφορετικά.
Ο Γερμανός καγκελάριος παίρνει 360.000 € περίπου τον χρόνο ενώ ο Γάλλος πρόεδρος 182.000€ όταν ο Έλληνας παίρνει 140.000€, δηλαδή ο Έλληνας πρόεδρος παίρνει περίπου ένα ανάλογο ποσό με τον Γάλλο. Ο Γάλλος πρόεδρος όμως ασκεί σχεδόν όλες τις εξουσίες στην χώρα του όπως και ο Γερμανός καγκελάριος, ενώ ο Έλληνας πρόεδρος έχει διακοσμητικό ρόλο, είναι ελάχιστες οι αρμοδιότητές του. Βεβαίως σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για νόμιμα εισοδήματα, αλλά το ερώτημα παραμένει, μήπως είναι πολλά και δυσανάλογα τα χρήματα που πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος για να έχει δημοκρατία σε σχέση με τον Αμερικάνο, τον Γάλλο και τον Γερμανό, όπου έχουν μεγαλύτερο εισόδημα από τους Έλληνες; Μήπως αυτό από μόνο του παρόλο που είναι νόμιμο, δεν είναι ηθικό…..
Ας το απαντήσει ο καθένας. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι στην επόμενη συνταγματική βουλή πρέπει να μπει οπωσδήποτε αν όχι η κατάργηση που υποστηρίζω ως μέλος του κινήματος Δημοκρατίας, τουλάχιστον η σοβαρή τροποποίηση του άρθρου 86. Η βουλή δεν είναι δικαστήριο, είναι το ανώτερο νομοθετικό όργανο της χώρας, όταν προκύπτουν ευθύνες υπουργών και βουλευτών, πλην ελαχίστων περιπτώσεων που μπορεί να αφορούν όντως κάποιο λεκτικό σφάλμα βουλευτή έναντι πολίτη ή και μέσα στην βουλή, πρέπει αμέσως να στέλνονται στην δικαιοσύνη, και αν η δικαιοσύνη κρίνει πως ο πολιτικός πρέπει να συλληφθεί και να δικαστεί να της επιτρέπεται να το κάνει όπως κάνει σε κάθε Έλληνα πολίτη που θα κάνει μια παράνομη πράξη. Δεν χρειάζεται να φτάσει η δικογραφία στην βουλή για να γίνει η σύλληψη. Στην ΕΕ που ανήκει η χώρα μας, όταν ένας ευρωβουλευτής (Καϊλή) ή ανώτατος διπλωμάτης, όπως η κυρία Μογκερίνη, κρίνεται πως πρέπει να συλληφθεί, αυτό γίνεται χωρίς να ρωτήσουν την Ευρωβουλή. Στην ευρωβουλή δεν υπάρχουν εξεταστικές ή προανακριτικές επιτροπές, στις ΗΠΑ, στην Γερμανία και στην Γαλλία επίσης. Τρανή απόδειξη ειδικά για την Γαλλία, είναι πως καταδικάστηκε, και φυλακίστηκε έστω και για λίγο ο πρώην πρόεδρός της Νικολά Σαρκοζί, και πιστέψτε με η υπόθεσή του δεν πέρασε από το Γαλλικό κοινοβούλιο, αλλά πήγε κατευθείαν στην Γαλλική δικαιοσύνη.
Αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε την πολιτική διαφθορά η κατάργηση αυτών των ανιαρών και άνευ ουσίας, κατά τη γνώμη μου επιτροπών, είναι επιτακτική ανάγκη. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν καταργηθεί το άρθρο 86. Η ασυλία είναι πολιτική έννοια που πρέπει να υπάρχει για να προστατεύει τον πολιτικό λόγο του έκαστου βουλευτή ή υπουργού και όχι τις ποινικές πράξεις του. Το να ζητείται και να συζητείται η άρση ασυλίας στην βουλή για ποινικές πράξεις είναι ο πιο ανόητος θεσμός που υπάρχει. Εγώ που γράφω αυτό το άρθρο είμαι καθηγητής σε σχολείο της μέσης εκπαίδευσης, για οποιοδήποτε ατόπημα συναδέλφου μου προφανώς και θα τον υποστηρίξω ως οφείλω, όχι όμως για οποιαδήποτε ποινική πράξη. Το ίδιο ισχύει για όλους τους εργαζομένους σε όλους τους τομείς, πλην όμως των βουλευτών και των υπουργών, που το μόνο που σίγουρα ισχύει, είναι ότι δεν είναι δικαστές. Αυτό στα μάτια οποιουδήποτε ψηφοφόρου ή πολίτη φαντάζει το δίκαιο που δεν χρειάζεται να γραφτεί σε νομική πράξη, είναι ο άγραφος νόμος της ζωής. Αν κάνεις λάθος θα σε υποστηρίξουμε εφόσον είσαι συνάδελφος ή φίλος, αν κάνεις ποινική πράξη το μόνο μέρος που μπορούμε να σε υποστηρίξουμε είναι η δικαστική αίθουσα, και αυτό όπως κατανοούμε υπό όρους.
Τα συμπεράσματα δικά σας
