Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
Ούτε η κριτική, ούτε τα κείμενα, ούτε η απλή θλίψη αρκούν μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή. Καταστροφή που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή. Κλιματική επιβάρυνση, ακόμα λιγότερες βροχές, λιγότερα δένδρα να συγκρατούν τα νερά, μεγαλύτερη ζέστη και καύσωνες, χωρίς τη δροσιά και τα φίλτρα του δάσους. Τα καμένα θα δίνουν κίνητρο για χρήση τους ως είδους θέρμανσης τον χειμώνα, άρα ακόμα μεγαλύτερο νέφος στον ουρανό, ειδικά των μεγάλων πόλεων. Και πάει λέγοντας. Το κακό φέρνει κακό, φέρνει ακόμα μεγαλύτερο κακό. Όσο κι αν το ξεχνάς μέσα στη συνήθεια και την καθημερινότητα.
Ναι, το επιτελικό κράτος έδειξε τα όριά του, αλλά και τη σύσταση και τον χαρακτήρα του, την κατασκευή του. Δεν είναι δημιουργημένο για να διοικεί, όσο για να επικοινωνεί ακαριαία. Φυσικά, δεν σβήνονται οι φωτιές έτσι. Ούτε όμως αρκεί να λες ότι «τώρα όλοι επικαλείστε την κλιματική αλλαγή, όταν πριν τρία χρόνια καγχάζατε για τους ανέμους των 9 μποφόρ που έκαψαν πάλι την Αττική». Έτσι είναι, αλλά δεν αρκεί. Γιατί οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές.
Φταίνε μόνο τα αυθαίρετα και οι νέοι οικισμοί που ξεφυτρώνουν μέσα στο δάσος; Φταίει ότι το δάσος είναι μια αξία πέρα από τις καθημερινές αξίες, κάτι αόρατο, έξω από την πόλη και τη συνηθισμένη ζωή; Ότι οι αναδασώσεις είναι αδύναμες να παρακολουθήσουν τον ρυθμό φθοράς; Ότι η οικονομία δεν περιλαμβάνει το δάσος στους σχεδιασμούς της; Η πολιτική οργάνωση, π.χ. τα υπουργεία που ασχολούνται με το περιβάλλον, τη χωροταξία, αναλώνονται στη διευθέτηση – νομιμοποίηση αυθαιρέτων ή σε τρόπους να κάνουν κερδοφόρο (για το κράτος) την αυθαιρεσία, με πρόστιμα ή «τακτοποιήσεις». Το ίδιο το περιβάλλον είναι έξω από την οικονομία. Θεωρείται τζάμπα παραγωγική δύναμη. Αλλά και πάλι. Όλα αυτά και πολλά άλλα που μπορεί να εντοπίσει κανείς ίσως αρκούν για τη λογική απάντηση, για το πολιτικό συμπέρασμα, για τον εντοπισμό της ανικανότητας ή της ολιγωρίας κ.λπ., δεν αρκούν όμως για τη συναισθηματική απάντηση.
Ο καθένας έχει να αφηγηθεί ένα περιστατικό από τη ζωή του που έχει σχέση με το δάσος. Μοναχικό και ελάχιστο αυτοί που μεγάλωσαν στη Φωκίωνος Νέγρη ή το Παγκράτι, πληθωρικό αυτοί που μεγάλωσαν στα βουνά του Καρπενησίου, το Πήλιο, τα πράσινα νησιά. Όμως ακριβώς η «ανάμνηση» δείχνει την πορεία και φωτίζει το αναπότρεπτο. Θυμάσαι το δάσος, δεν το ζεις. Υπάρχει σε ένα μικρό περιθώριο αναμνήσεων ή μιας δίωρης κυριακάτικης βόλτας για τους λίγους.
Καλά όλα αυτά. Οι αναλύσεις και οι σκέψεις. Τι κάνουμε τώρα; Οι κηρυγμένοι αναδασωτέοι τόποι δεν προφυλάσσουν ούτε από τα αυθαίρετα, ούτε από τον ηλίθιο με την οξυγονοκόλληση, την καύση ξερόχορτων ή το ψήσιμο μπριζόλας. Αλλά και αυτό πάλι δεν αρκεί. Το πιάσιμο στην ψυχή, οι άνθρωποι αλλόφρονες, «το σπίτι μου», απελπισμένοι, οι πυροσβέστες κακοποιούμενοι, η κυβέρνηση υβριζόμενη, οι κάμερες και οι περιγραφές αυτού του μεγάλου πύρινου σκοταδιού, δεν αρκούν.
Άγονο φαίνεται, κρύο πράγμα μέσα στη πυράκτωση φαίνεται, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε και στο πολιτικό συμπέρασμα. Όχι για να φτιαχτούν κακοί και καλοί, αλλά για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το ότι καίγονται κι άλλοι, άλλες χώρες, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι. Αποτελεί απόδειξη ενός πλανητικού λάθους ανάπτυξης, που αποκτά όμως και συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά. Και μάλιστα πολιτικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Το να σκεφτούμε πάνω στη πυρά, είναι μεν συναισθηματικά αδύνατον, αλλά είναι το μόνο που δημιουργεί δυνατότητες. Αυτήν και τις άλλες δύσκολες ώρες που θα έρθουν.
