Γράφει η Χαρούλα Κοτσάνη (Σεπτέμβριο 2018)
Τας προάλλες έστησαν πάλι ένα παναϋριν πάνω στα βουνά!
Συνηθίζουντο τώρα τελευταία οι Καριώτες να παίρουν τα βουνά, με αυτοκίνητα και με μηχανές βεβαίως κι όπου βρουν ξωκκλήσι μικρόν ή μεάλον, όπου βρουν πλάτανο σε ίσωμα να χει και ολίγο νεράκι, (ακόμη καλύτερα), όπου βρουν βράχο πάνω σε βράχο, σε αγνάντιο νάχει και θέα, εκειδά με μεάλην πρόκοψην ταιριάζουν τραπέζα, πάγκους, καρέκλες, πιάτα, ποτήρια, μαχαίρια, πηρούνια και ό,τι άλλο χρειαζούμενο, τα πιο πολλά από πλαστικό σαν εκείνα που πουλούν οι Γύφτοι στο σεριάνι των… φωνάζουν και μια κομπανία, έχουν βγει πολλές στις μέρες μας, (μπράβο τους!) και στήνουνε το γλέντι!
Οι «κατσικάδες» μας που τόσο «αγαπούν» την φύση βρίσκουν και πάλι την ευκαιρία να πουλήσουν γίδια που τα λέουσιν «ρασκά», καμία σχέση μ’ εκείνα του Εύμαιου στην Οδύσσεια, αλλά τι σημασία έχει; Όλοι γνωρίζουν σε αυτό τον τόπο και τον Όμηρο, και τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη πιο πολύ όμως αγαπούν εκείνη την πλανεύτρα την Καλυψώ, μα προπάντων λατρεύουν τον Διόνυσο!!!
Ο «πράμνειος οίνος», η μπύρα όχι ακόμη «πράμνεια», το τσίπουρο, ρέουν άφθονα σε τούτα τα ζεύκια, ο «μυρωδάτος» καπνός ανεβαίνει στον αθέρα σκορπώντας έγνοιες, φόβους και φοβίες, άγχη και δύσκολες σκέψεις, έτσι που λέτε ξορκίζουμε εμείς εδώ απά στις βουνοκορφές μας και μες στις λαγκαδιές μας όλες τις κρίσεις του κόσμου αλλά και την εδική μας!
Κι απέκειου λέουν μας πώς είμαστε «περίεργοι, μακρόβιοι, και ολίγον τεμπέληδες»! μα ήντα μας νοιάζει εμάς! δεν παν να λέουν ότι θέλουν!
Ήρταν πούρταν αξανάστρεφα ούλα του καιρού μας τα πράμματα, εδά λοιπόν είναι σωστόν και πρεπόν να ζούμε σαν τα σέρφας;
Εν ηβλέπομεν να συμμαζώξωμεν τα λοϊκά μας να δούμεν ήντα καιροί μας έρχονται, μον’ ηπήραμε απόδρομον και κάνουμε άλλα των αλλώ;
Αμ’ τ’ αργαλειά κακκόμη; Πούναι τ’ αργαλειά; να δουλευτεί και πάλι η Γη, να καρπίσει, να βλαστήσει, να καθαριστούν έτσι τα ρουμάνια μας κι όχι με τα αμολυτά κατσίκια…
Γιατί εκείνο πούρκεται απ’ όξω, τελέβγει ώχονου.
Κι ήλεά σου αφ’ τα προχτέ καλά να λοαριάσεις μη μείνει τίποτ’ απότιστο, μάζεψε το μυαλό σου γιατί ραέψαν τα νερά και θα διψάσουμ’ ούλοι!
Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται να αφουγκραστούμε πιο πολύ τα τωρινά μας χρόνια, να απλοχωρέψει η σκέψη μας μαζί με την αυλή μας, να μεαλειάνει ο τόπος μας για να χωρέσει κι άλλους!
Παίδεψη θέλει η δουγειά, αγρύπνια η πεζούλα, να την εμαστορέψωμεν με γνώση και με στάφνη να την χαρούσιν τα παιδιά, τ’ αγγόνια, ο κόσμος ούλος και χρόνου – γύρισε μαθών, το δροσολόιμάν της, αφ’ τ’ αυγινό συννύχτερον ως τον αποσπερίτην!!!
Εδά οι ώρες πιο καλές!… να αργοδουλεύει η θύμηση κι αγάλι – αγάλι να λύνεται του σπιτικού η ελπίδα να φτάσει όσο πιο πάνω, όσο πιο ψηλά ημπορεί ως τον ήγιο στου κόσμου τον κουμπέν!
Υ.Γ. οδηγός της «γλώσσας» μου, τα ΣΟΤΡΟΠΑ του Ν.Καστανιά
