Γράφει η Χαρούλα Κοτσάνη
Ε! λοιπόν δεν είμαστε όλοι για τα σκουπίδια!
Τι κι αν προσπαθούν να μας χώσουν μέσα στους σωρούς των σκουπιδιών μας οι κάθε είδους και κομματικο-ιδεολογικής απόχρωσης «συμβασιούχοι»;
Τι κι αν μπουρδουκλώνονται κάποιοι με τα ακαταλαβίστικα ιδεολογήματά, που έφτιαξαν για να τους στηρίζει ένα ακροατήριο το οποίο στο μόνο που έχει εκπαιδευτεί είναι: να καταγγέλλει, να ουρλιάζει, να προπηλακίζει… πολιτισμός για τα σκουπίδια!
Τι κι αν οι συντεχνίες, οι κακόγουστα στημένες, χρόνια τώρα θεωρούν τους εαυτούς των πάνω από κάθε νόμο και με έναν αυταρχικό πολιτικό «τσαμπουκά» προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα, μα όλα σ’ αυτόν τον τόπο γίνονται καταστροφικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κι αν στέρεψε το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο και η φτώχεια ετούτη γεννάει τις πρώτες μεταξύ των αντιπαλότητες άνευ ουσίας και αξίας.
Τι κι αν με τέτοια επικινδυνότητα αντιμετωπίζουν την ζωή όλων μας, αδιαφορώντας για το τι μπορεί να συμβεί αρκεί να αποφύγουν τον διάλογο, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας και όχι τις συναντήσεις κωφών, (αλλά τι λέω; εδώ έχουμε χάσει και το νόημα των λέξεων)!
Ε! λοιπόν όχι εμείς δεν είμαστε για τα σκουπίδια!
Το καταλαβαίνουν αυτό το απλό όλοι όσοι εμπλέκονται καλοκαιριάτικα στους κάδους και στους σκουπιδότοπους; Το κατανοούν αυτό το απλό όσοι βρίσκονται σε επιτελικές Δημαρχιακές αλλά και Κυβερνητικές θέσεις εξουσίας;
Έτσι κι εγώ αρνιέμαι να ζω σε μια χώρα παρατημένη και παραιτημένη… και να βυθίζομαι όπως μερικοί το θέλουν κάτω από τόνους σκουπιδιών… Είμαστε πολλοί κι ευτυχώς γνωστοί πια, που δεν παραιτούμαστε και αντιστεκόμαστε σε μια ζωή … χωρίς μέλλον… μέσα στην μπόχα και στην δυσωδία αρνιόμαστε να συρρικνώνεται καθημερινά η ζωή μας, να γίνεται μίζερη, βρώμικη και ανυπόφορη…
Ένα ας μην ξεχνούν: πάει στα σκουπίδια η προσπάθειά των να μας θεωρούν σιγά-σιγά κι εμάς… ένα σκουπίδι…
