Γράφει ο Χριστόδουλος Στεφάναδης για το πρώτο θέμα
Η αλλαγή είναι μία διαδικασία άρρηκτα συνυφασμένη με την εξέλιξη. Στον φυσικό κόσμο, η συνεχής αλλαγή του περιβάλλοντος, κατέστησε εφικτή την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη. Το ίδιο συνέβη και συμβαίνει με τις συνεχείς αλλαγές που επέρχονται στις δομές του σύμπαντος. Στις κοινωνίες, οι αλλαγές που συνέβησαν κατά την διαδρομή της ιστορίας , συνέβαλαν στις περισσότερες περιπτώσεις , στην βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.
Οι κοινωνικές αλλαγές βέβαια συνδέονται με τις αλλαγές ιδεών των ανθρώπων. Συνήθως, οι κοινωνικές αλλαγές διενεργούνται προοδευτικά και με τον τρόπο αυτό εμπεδώνονται από τους πολίτες. Σε περιπτώσεις βίαιων αλλαγών, όπως σε πολέμους και δικτατορίες, συνήθως οι επιχειρούμενες κοινωνικές αλλαγές έχουν προσωρινό χαρακτήρα, ανατρέπονται και οι κοινωνίες επανέρχονται σε πρότερες καταστάσεις…Στην χώρα μας η εξαγγελία πολιτικής αλλαγής, ήταν κάτι που γοήτευσε την πλειοψηφία των πολιτών μετά την μεταπολίτευση, με αποτέλεσμα την ανάληψη της εξουσίας από την πολιτική παράταξη που την είχε ως σημαία….
Τότε επιχειρήθηκαν πράγματι αλλαγές σε πολλούς θεσμούς και πολιτικές. Πολλές από αυτές ήταν σε θετική κατεύθυνση. Άλλες όμως όχι. Το πλέον αρνητικό όμως που προέκυψε από την προσδοκία της αλλαγής, ήταν ότι αρκετοί συμπολίτες μας, μέχρι και σήμερα, γοητεύονται από την προσδοκία της αλλαγής και από τους πολιτικούς ή τις πολιτικές παρατάξεις που την επαγγέλλονται χωρίς όμως να την συγκεκριμενοποιούν. Και το χειρότερο, ότι αυτή η προσδοκία πολλές φορές καθορίζει και την ψήφο τους…
Η ανακύκλωση, προϋποθέτει την αποδόμηση υλικών και την επαναχρησιμοποίηση τους για διαφορετική χρήση. Ειδικότερα στην πολιτική, ανακύκλωση σημαίνει χρησιμοποίηση παλαιών προσώπων σε νέους ρόλους, παλαιών πρακτικών σε διαφορετικές χρήσεις και παλαιών ιδεών προσαρμοσμένων σε νέα δεδομένα…
Και η πολιτική αλλαγή αλλά και η πολιτική ανακύκλωση όμως, όταν αποτελούν αυτοσκοπό, λειτουργούν όπως η αλχημεία σε παλαιότερες εποχές και ειδικότερα στην αρχαιότητα και τον μεσαίωνα. Θυμίζω, ότι οι σημαντικότεροι στόχοι των αλχημιστών, ήταν η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό ή ασήμι και η δημιουργία του ελιξίριου της Ζωής, το οποίο θα θεράπευε όλες τις ασθένειες και θα επιτύγχανε την αθανασία. Στην ουτοπική όμως προσπάθεια τους, οι αλχημιστές ανακάλυψαν και τεχνικές ανάλυσης, ταυτοποίησης και διαχωρισμού ουσιών, που αποτέλεσαν την βάση για την επιστήμη της χημείας.
Η διαφορά επομένως της πολιτικής αλλαγής από την πολιτική ανακύκλωση, είναι ότι η αλλαγή προϋποθέτει νέα πρόσωπα και ιδέες, ενώ η ανακύκλωση παλαιά πρόσωπα και ιδέες σε νέους ρόλους.
Η σωστή πολιτική όμως , θα πρέπει να οργανώνεται και να ασκείται, όχι στα στεγανά ή στο δίλημμα αλλαγή ή ανακύκλωση. Πρέπει να κινείται και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Να οργανώνει ιδέες και τις εφαρμόζει για την διαχείριση ζωτικών προβλημάτων του κοινωνικού συνόλου, που σχετίζονται πρωταρχικά με την οικονομία, την ελευθερία, την ασφάλεια, την δικαιοσύνη και τον πολιτισμό. Όλα αυτά πάντα οφείλει να τα διαχειρίζεται στο μέτρο του ρεαλισμού και του εφικτού.
Αυτή είναι και η διαφορά μιας σύγχρονης και αποτελεσματικής πολιτικής από την αλχημεία. Δηλαδή, μια αποτελεσματική πολιτική για την κοινωνία, δεν μπορεί να αναζητά το ουτοπικό και το ανέφικτο, όπως η αλχημεία. Το πολιτικό προσωπικό, οι πολιτικοί, μιας σύγχρονης και ανεπτυγμένης χώρας, δεν πρέπει να συμπεριφέρονται όπως οι αλχημιστές, ακροβατώντας μεταξύ εφικτού και ανέφικτου, μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίωσης ή των ιδεοληψιών.
Ειδικότερα στην χώρα μας, πολιτικά πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί από την αντιπολίτευση, πολλές φορές προσομοιάζουν με τους αλχημιστές. .
Προσπαθούν, πέρα από το ρεαλιστικό και το εφικτό, να διαμορφώσουν πολιτικές προτάσεις και πολιτική, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής. Ιδιαίτερα της σημερινής εποχής, που η πατρίδα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Ένα παράδειγμα είναι η θέση της αντιπολίτευσης -όχι μόνο της μείζονος- στο πολύ σοβαρό θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας, και του εμβολιασμού του πληθυσμού.
Αλλά και σε πολλά άλλα ζωτικά θέματα.
Όπως προτάσεις για την βελτίωση της δημόσιας διοίκησης, αλλά χωρίς αξιολόγηση.
Για την βελτίωση της παιδείας, αλλά χωρίς την κατοχύρωση της αξιοκρατίας.
Για την βελτίωση της υγείας, αλλά χωρίς συστράτευση σε ένα εθνικό κοινωνικό σύστημα υγείας όλου του υπάρχοντος δυναμικού.
Για μια εθνική εξωτερική πολιτική, αλλά χωρίς στρατιωτικές συμμαχίες με χώρες που θα εγγυηθούν την ασφάλεια της χώρας.
Αυτό το κομμάτι του πολιτικού προσωπικού μας, πολλές φορές προσομοιάζει με τους παλαιούς αλχημιστές. Δηλαδή, υπηρετώντας εφήμερες χίμαιρες, υπολογισμούς και σκοπιμότητες , παράγουν μια πολιτική της ουτοπίας, προσπαθώντας να συνθέσουν τα ασύνδετα για να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο.
Αυτό όμως δεν φαίνεται ότι είναι εφικτό.
Η αισιόδοξή προοπτική είναι, ότι μέσα από αυτή την διαδικασία της αντιπολίτευσης των μικροκομματικών υπολογισμών, της ουτοπίας και των σκοπιμοτήτων, να προκύψει στο ορατό μέλλον, μια δημιουργικότερη αντιπολιτευτική τακτική. Στην περίπτωση αυτή, ταιριάζει ένα παράδειγμα από το πεδίο της Χημείας, η “μεταστοιχείωση”. Δηλαδή η μετατροπή ενός χημικού στοιχείου σε άλλο χημικό στοιχείο. Ότι επέτυχε για πρώτη φορά ο Έρνεστ Ράδερφορντ, μετατρέποντας το άζωτο σε οξυγόνο και πήρε το Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1908.
Κάτι που σημαίνει, πως προκειμένου να υπάρξει στο ορατό μέλλον παραγωγική αντιπολίτευση, θα πρέπει το πολιτικό προσωπικό και οι πολιτικοί φορείς του χώρου αυτού, να “μεταστοιχειωθούν”!… Δηλαδή να μεταβάλουν απόψεις και θέσεις συμβατές με το εφικτό και όχι το υποκειμενικά επιθυμητό. Και όχι να προσπαθούν όπως οι παλαιοί αλχημιστές, να μεταβάλουν την πολιτική ,την κοινωνική και την οικονομική ζωή της χώρας, χρησιμοποιώντας παλαιά υλικά, είτε αυτά είναι πρόσωπα, είτε ιδέες, είτε πρακτικές.
Δηλαδή να προκύψει μια πολιτική μεταστοιχείωση!..
