Γράφει η Αγγελική Παπαζάνη, φιλόλογος
Η ελληνική κοινωνία έχει κουραστεί! Το σύστημα Υγείας έχει καταρρακωθεί! Το προσωπικό είναι εξουθενωμένο! Το πρώτο και βασικό αίτημα που όφειλαν να προβάλλουν όλα τα σωματεία των υγειονομικών είναι η άρση των αναστολών. Οι προσλήψεις είναι αναγκαίες (χρόνια τώρα υπάρχει αυτό το αίτημα), όμως αυτό που προέχει είναι να επιστρέψουν στις εργασίες τους οι πλέον ταλαιπωρημένοι των εργαζομένων, οι υγειονομικοί που βρίσκονται από την 1η Σεπτεμβρίου σε αναστολή, χωρίς μισθό και ασφάλιση!
Η περίπτωσή τους δεν έχει προβληθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (; ). Ελάχιστες ερωτήσεις έχουν γίνει στους αρμοδίους για το θέμα αυτό. Καμία ουσιαστική και σε βάθος κουβέντα. Τα επιχειρήματα που τους κρατούν εκτός εργασίας είναι πλέον του τύπου «αρνητές της επιστήμης». Σαθρά ως το μεδούλι τους!
Αυτοί οι άνθρωποι εκδιώχθηκαν από την εργασία τους για ένα …πουκάμισο αδειανό, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος μας ποιητής Γ. Σεφέρης. Για το τίποτε! Αρχικά, προβάλλονταν η ανάγκη να προστατευτούν οι χώροι υγείας, το προσωπικό και φυσικά οι ασθενείς. Φρούδες ελπίδες, λάθος υπολογισμοί… Στη συνέχεια προβλήθηκαν ιδεοληψίες του τύπου «οι υγειονομικοί έχουν την ηθική ευθύνη να εμβολιάζονται». Από πού προκύπτει αυτή η ευθύνη , άγνωστο!
Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη! Η απομάκρυνσή τους μόνο κακό έκανε. Έβλαψε, δεν ωφέλησε! Και πέρα από το πρακτικό και κρίσιμο ζήτημα της λειτουργίας του συστήματος Υγείας – που χρειάζεται πρωτίστως το έμπειρο προσωπικό για να μπορέσει να επιτελέσει το έργο του σωστά- υπάρχει και κάτι πιο βαθύ…Οι αναστολές εργασίας λόγω ενός υγειονομικού δεδομένου και μιας επιλογής υγείας απενεργοποιούν στην ουσία την βασική προϋπόθεση για την τέλεση της οποιασδήποτε ιατρικής πράξης, τη συναίνεση!
Σε κανένα πάνελ δεν αναδείχτηκε ποτέ ως τώρα η πλευρά αυτή. Κι όμως είναι ουσιαστική! Ίσως η ουσιαστικότερη! Η συναίνεση ήταν μέχρι τώρα ο φύλακας άγγελος υγιών και ασθενών. Η συνθήκη εκείνη που επέτρεπε την άσκηση της Ιατρικής Τέχνης με ηθικούς όρους, με όρους ανθρωπισμού και σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια που συνταγματικά είναι απαραβίαστη. Ήταν η δικλείδα ασφαλείας που μας κληροδότησε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος για να αποτραπούν απεχθείς καταστάσεις, όπως αυτή του Ολοκαυτώματος.
Κι όμως, από τη μια στιγμή στην άλλη πετάχτηκε στον κάλαθο των σκουπιδιών το αναφαίρετο δικαίωμά της επιλογής, συμπαρασύροντας βέβαια και όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα, καθώς αυτά αποτελούν μία άρρηκτη αλυσίδα, ένα δίχτυ προστασίας από πρακτικές ολοκληρωτικού τύπου.
Χαραμάδες σκότους ξεπήδησαν από παντού στον καιρό της Πανδημίας! Και δεν ήταν μόνο ο Θάνατος των δικών μας ανθρώπων από τον ιό που φάνηκε δύσκολο να τιθασεύσουν οι κατά τόπους ειδικοί. Ήταν μία σειρά από παθογένειες που έκαναν την εμφάνισή τους διαλύοντας την κοινωνική συνοχή. Και χωρίς συνοχή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί καμία επιδημία!
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, όχι του απολογισμού! Αυτός φαίνεται ότι αργεί. Ήρθε η ώρα όμως να επιστρέψουν στην εργασία τους όλοι εκείνοι (γιατί υπάρχουν κι άλλες επαγγελματικές ομάδες που είχαν την ίδια τύχη) που υπήρξαν θύματα ενός κυνηγιού μαγισσών που μας γύρισε αιώνες πίσω και μας οδήγησε στο σκοτάδι.
Οι υγειονομικοί πρέπει να γυρίσουν πίσω! Ο χρόνος περνάει και αυτό επιβαρύνει πρωτίστως τον λαό που χρειάζεται τις υπηρεσίες τους. Ας βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι. Τους το χρωστάμε!
