Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης για την Αυγή
Αποηθικοποίηση σημαίνει ότι αλλάζεις ριζικά τους όρους με τους οποίους εντοπίζεται, συλλαμβάνεται και γίνεται στοιχείο εξυγιαντικής πολιτικής σύγκρουσης η διαφθορά. Και πάταξη της διαφθοράς σημαίνει εξορθολογισμός οικονομίας και κράτους (για τα οποία υποτίθεται κόπτονται όλοι). Που σημαίνει ότι τα χαρακτηριστικά που προσπάθησαν να προσδιορίσουν τα δύο προηγούμενα κείμενα του οπισθόφυλλου (ούτε συνεννοημένοι με τον σύνοικο να ήμασταν) πάνε περίπατο. Αν, π.χ., η βιοποριστική αγωνία βρίσκεται στα κόκκινα και η απάντηση είναι ένα περιστασιακό μπόνους, ένα επίδομα κ.λπ., ουσιαστικά συμβαίνει μια επιχείρηση λαϊκού εκμαυλισμού με άνισους όρους. Έχουμε το σκάνδαλο της ΔΕΗ με την ιδιωτικοποίηση και τα υπερκέρδη, δίνω και κάτι στο πόπολο μην σκούζει. Σε λίγο θα κοπεί η συμμετοχή του κράτους στον λογαριασμό και θα μείνεις με τον διπλασιασμό του λογαριασμού ολόκληρο δικό σου. Θα μένεις άναυδος, όπως με τόσες εισβολές στο εισόδημα οι οποίες έγιναν με συγκεκριμένες ευθύνες συγκεκριμένων κομμάτων εξουσίας τα πολλά τελευταία χρόνια. Το κυριότερο που θα πρέπει να δεις είναι τι αφήνει αυτή η «εξαγορά της σιωπής». Τι ίχνος; Τι πολιτική παιδεία εισηγείται. Άρα, και τι ανορθωτικές πολιτικές διαμορφώνει.
Οταν είχαν πετάξει τους ανασφάλιστους έξω από το δημόσιο σύστημα Υγείας, οι συριζαίοι υπουργοί το 2016 θέσπισαν μια μικρή αύξηση των κρατήσεων στους υπόλοιπους για να καλυφθούν οι ανασφάλιστοι. Αυτό προϋπέθετε όχι μόνο ένα κριτήριο ουμανισμού της πολιτικής εξουσίας, αλλά και μια κουλτούρα αλληλεγγύης στους πολίτες, ώστε να αφομοιωθεί κοινωνικά το μέτρο. Που σημαίνει μια πολλαπλότητα παραδοχών και ιδεολογικών καταφάσεων. Αν καταστρέψεις τον πολιτιστικό πυρήνα, δηλαδή τις παραδοχές και τον ανθρωπισμό που προανέφερα, ουσιαστικά στήνεις μια πολιτική άλλης κατεύθυνσης.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ε, αυτό συμβαίνει με την «αποηθικοποίηση». Καταστρέφονται οι πιο θεμελιώδεις κώδικες ηθικής, επομένως δεν μπαίνει καν η ηθική στο πολιτικό ζύγι. Πώς; Κατ’ αρχάς, με τη συνήθεια, δηλαδή τη συχνότητα των περιστατικών και τη σταδιακή, μιντιακή υποβάθμισή τους. Δεύτερον, με την ατιμωρησία. Τρίτον, με την ενοχοποίηση του καταγγέλλοντος. Τέταρτον, με την τεχνική του θορύβου: μόλις σκάσει κάτι (που βλάπτει την εικόνα του βαθέος πολιτικού συστήματος) σκάει και κάτι άλλο κάπου αλλού ως αντιπερισπασμός. Κουίζ: Αναγνωρίζει κανείς σε αυτά τα γενικά χαρακτηριστικά που αναφέρω κάποιες υλοποιημένες, πραγματοποιημένες πολιτικές; Αν καταστραφούν οι κώδικες ηθικής, αποδυναμώνονται και τα πολιτικά πρόσωπα που είναι φορείς τους. Π.χ., μετά από πόλεμο απίστευτης (και σε προσωπικό επίπεδο) λάσπης, ο Τσίπρας υπερέχει ως προς την εμπιστοσύνη σε ηθικό επίπεδο (σε ποιον θα εμπιστευόσασταν τα κλειδιά του σπιτιού σας) σε δημοσκοπήσεις. Οι συριζαίοι γενικώς κρατήσαμε υψηλά τον δείκτη σεμνότητας και ηθικής συγκρότησης τα προηγούμενα χρόνια. Για το μέλλον θα δούμε (σ.σ.: και να μην επιβεβαιωθεί ο σύνοικος). Επομένως, η επίκληση δεν είναι κληρικαλισμός ή πολιτικός πουριτανισμός, δεν είναι αδυναμία διατύπωσης πολιτικού σχεδίου (και καταφεύγουμε στην ηθικολογία) ούτε αδυναμία του αντιπάλου (που τη χτυπάμε), αλλά το αντίθετο. Η ηθική συγκρότηση είναι πολιτικό σχέδιο. Ορίζει επίπεδα πολιτικής παραγωγής και εξοικονομεί και πόρους ανθρώπινους και οικονομικούς. Επίσης, επιβάλλει πρωτόκολλα και στους αντιπάλους ή ανταγωνιστές. Ευνοεί και τους δικούς τους τίμιους και όχι τα επιδέξια λαμόγια που καταστρέφουν την ελληνική διοίκηση και οικονομία.
Μήπως είναι απλώς μια αμυντική πολιτική; Πολλές από τις στρατηγικές πολιτικές της Αριστεράς, π.χ. το κοινωνικό κράτος, η διασπορά κέρδους, η διεύρυνση του δικαιώματος, η ποιότητα της διεκδίκησης, η εξυγίανση και η εξισορρόπηση, και κυρίως ο «εκδημοκρατισμός» της αγοράς, η αποδυνάμωση ολιγοπωλίων και μαφιών κ.λπ., περνάνε μέσα από την ηθικοποίηση. Ένας αριστερός θα πει: Μα, ηθική και αγορά δεν πάνε μαζί. Τι πας να συνδυάσεις, ω οπορτουνιστή; Ναι, εν μέρει σωστό. Αλλά ή αφήνεις το καράβι ξυλάρμενο ή το κατευθύνεις ενεργητικά. Τέλος πάντων, μακρά συζήτηση. Και πλησιάζουν Χριστούγεννα. Ας ανακτήσουμε την αισιοδοξία μας. Ηθική επιλογή είναι κι αυτή.
